Sa pagmamadali sa pag-abot sa ‘modernisasyon’ hindi namamalayan ng marami na mayroong mga nagpag-iiwanan. Sino ba ang ayaw umunlad?

Nahubog na si Romeo Villados ng PASODA Piston. Halos dalawang dekada na ang pagiging makabayang drayber niya sa ilalim ng kanyang organisasyon.

Ayon sa kanya, “Hindi naman ito usapin na kami lang ang mawawalan. Iniisip din namin ‘yung mga mahihirap na kalakhang sumasakay sa jeep. Paano na sila? Kung tutuusin eh kahit otso pesos nga lang eh masakit nang ipambayad, paano kung tumaas pa? Lalo na ngayon. May TRAIN Law at jeepney phase-out pa.”

Hindi lamang pansariling interes ang ipinaglalaban ni Mang Romeo kundi pati na ang interes ng kanyang mga mananakay. Dagdag pa niya, “Karamihan sa mga myembro namin ‘di marunong bumasa at sumulat, kaya nagmamaneho. Gusto nila ang mga anak nila hindi matulad sa kanila. Paano na ‘yung mga anak nila? Paano nila mabubuhay at mapag-aaral ang mga anak nila? Matutulad din sa kanilang mga mangmang at hindi nabigyan ng pagkakataong makapag-aral.”

Nagiging alternatibong trabaho ang pagmamaneho ng mga jeep para sa mga Pilipinong walang tinapos at mayroong kakayahang magpaandar ng sasakyan. “Kung mayroon lang tiyak na trabaho at nakabubuhay na sahod eh, tingin niyo magpupumilit kaming magmaneho sa kalsada? Walang tiyak na kita sa pagmamaneho pero ang mahalaga eh nakakapag-uwi ng pangkain,” wika pa ni Mang Romeo.

Noong nakaraang taon ay inaresto ang pinuno ng PISTON na si George Mateo dahil sa pag-organisa ng transport strike noong Pebrero 2017. Nilabag umano ni Ka George ang Section 20(k) ng Commonwealth Act 146 o Public Service Law.  Ang organisasyon ni Mang Romeo ay isa sa mga masugid na sinuportahan si Ka George para makalaya siya. Sabi niya, “Iyong ginagawa nila sa lider namin para siguro matakot kami, eh lalo pa ata kaming tumapang. Bakit? Masama ba na ipaglaban namin ang hanapbuhay namin?”

Ang panghaharas laban sa kanilang organisasyon ay lalo pang nagtibay sa kanilang pagkakaiisa at paninindigan upang ipaglaban ang kanilang hanapbuhay.

“Sa totoo lang wala naman silang pondo. Wala pa silang pondo para sa sinasabi nilang papautangin nila kami. Desisyon sila nang desisyon wala pa naman palang pondo. ‘Yan ang mahirap sa kanila eh, basta para sa mga mayayamang negosyante, oo sila agad. Kaming mahihirap, eh pahirapan kung mapagbibigyan kami sa mga hiling namin. Sige nga, sabihin mo kung saan ang pagkakapantay-pantay doon?”

Taliwas sa sinasabi ng gobyerno na may pondong nakalaan na para sa pagpapatupad ng proyektong ito ang sinasabi ni Mang Romeo at iba pang drayber ng jeep. Dagdag pa niya, “Hindi subsidy ‘yun kasi ipapalit nila yung jeep namin. Tingin niyo ba ay P80,000 lang ang halaga ng jeep na iyon para sa amin? Higit pa dun dahil ‘yun ang naging karamay namin sa hirap at pinaglaan namin nang husto ng pera ‘yun para sa pagpapagawa at pagpapaganda.”

Sa huli, sinabi ni Mang Romeo na “Hindi nila ito pinag-iisipang mabuti. Maraming mga maliliit na drayber ang mawawalan ng trabaho. Marami silang papatayin sa gutom. Ang masasabi ko lang sa mga tao eh sana mamulat kayo at makiisa sa amin. Sino ba ang ayaw sa moderno? Gusto namin ‘yan pero sana ‘wag naman kaming maiwan. ‘Wag sana kaming maiiwan sa pag-unlad.”

The post Jeepney Phaseout | Mang Romeo appeared first on Manila Today.

“Alam mo, nakakabahala na ang nagyayari sa ating bayan ngayon,” sabi ni Nanay Celing, 79 taong gulang. Nakaupo kami sa People’s Park sa Marikina, at tulad ng mga matatandang nag-uumpukan sa mga parke, nag-uusap kami tungkol sa noon at ngayon.

“Ang mga pulitikong binoto ng tao para mamuno sa ating bayan ang siya pang nangunguna para ilublob tayo sa putik ng kahirapan,” nanggigigil na pahayag ni Nanay Celing sabay lamukot ng dyaryong hawak niya.

Ayon pa kay Nanay Celing, “Muli na namang tataas ang buwis. Bagong pahirap na naman ito sa sambayanan at dagdag-yaman na naman ito para sa mga kapitalista, sa kasosyo nitong mga dayuhan, at syempre sa mga kasabwat nitong pulitiko.”

Bigo raw ang mga mahihirap na kabilang sa 16 milyong bumoto kay Rodrigo Duterte. “Sa halip na magkaroon ng katuparan ang mga pangarap nilang pagbabago’t kaunlarang pangkabuhayan, pulos mga patayan, palakasan, pasikatan, at korapsyon ang mababasa mo sa pahayagan,” pasimangot na sabi ni Nanay.

Dagdag niya: “N’ung una ay bilib talaga ako kay Digong. Para kasing bagong Heneral Luna ang dating niya. Wala kasing puknat ang ginagawa niyang pagbanat kay Obama at sa bansang Amerika. Sinabi pa niya na ang gobyerno ng Amerika ang tunay na terorista, dahil ito ang pasimuno ng digmaan sa mga bansang Iraq at Iran. Tuwang-tuwa din kami nang sinabi niyang nakahanda na ang kanyang gobyerno para sa peace talks.”

Nang tinanong ko si Nanay tungkol sa pagtawag ni Duterte sa mga komunista at New People’s Army (NPA) na terorista, tumingin muna siya sa paligid bago nagsalita.

“Naguguluhan ako sa sinabing ‘yun ni Digong. Parang kaluluwa ni Marcos ang nagsasalita,” sabi niya, sabay tawa nang malakas.

Napangiti ako sa pahayag ni Nanay Celing; siya namang pagdating ng kanyang kapit-bahay na si Aling Miling. Nagbatian sila at kinamusta ni Aling Celing si Aling Miling, na nanggaling sa palengke.

“Tulad pa rin ng dati, paikot-ikot muna bago bumili. Pa-adjust-adjust pa rin sa paghahanap ng medyo mumurahing bilihin para naman magkasya ang dala kong pamalengke. Alam mo namang P200 lang ang budget ko para sa buong maghapon. Dati ay nakakabili pa ako ng sariwang pang-ulam at nakangiti pa ako ‘pag umuuwi ng bahay. Ngayon, tignan mo ang nabili ng budget kong P200.

Ipinakita ni Aling Miling ang kanyang pinamili. Dalawang kilong NFA rice, P54. Kalahating kilong maliliit na galunggong, P40. Ilang pirasong kamatis, sibuyas, bawang, at luya, P40. Bente naman para sa uling. Sampung pisong mantika. Bente para sa pamasahe. “Ang natira ay pang All Text 10 na lang. Baka mag text pa anak ko, eh ‘di may pang-reply ako,” sabi ni Nanay Miling.

Ayon pa kay Nanay Miling, sinabihan daw sila ng kanyang suki sa palengke na mas magtataasan pa raw ang presyo ng mga bilihin sa mga susunod na araw.

“Grabe talaga.” Umiiling si Nanay Miling. Napailing rin ako at si Nanay Celing.

Tinanong ko ang dalawa kung ano ang masasabi nila tungkol sa pagtaas ng presyo ng mga bilihin. Mabilis na sumagot si Nanay Celing: “Ang pinag-uugatan ng pagtaas ng presyo ng mga bilihin ay ang mismong pagtataas ng buwis ng gobyerno. Kapag itinaas ng gobyerno ang buwis sa petrolyo, langis, at gasolina, tayo ang unang-unang tatamaan nito. Magtataasan na rin kasi ang lahat ng produktong ginagamitan ng langis at gasolina – mga makina sa pabrika, jeep, bus, trak, eroplano, barko, at iba pa na nagsisilbing tagapaghatid ng mga produkto sa pamilihan. Tama ako, ‘di ba? Lagi namang idinadahilan ng mga negosyante na lumalaki ang kanilang gastos sa produksyon kaya nagtataas sila ng presyo ng kanilang mga produkto. Kapag tinaasan naman ng gobyerno ang buwis ng isang produkto ay tayong mga bumibili ang magpapasan sa ikinargang buwis dito.”

Nakinig lang ako sa maikling lektyur ni Nanay Miling. “Halimbawa,” diin niya, “Kung ang buwis na ipinataw ng gobyerno sa shampoo ay piso at ang gumagamit ng shampoo ay 50 milyong tao, P50 milyon na kaagad ang kita ng gobyerno. Isama mo pa ang buwis na ipinapataw sa mga bumibili ng kape, gatas, asukal, sabon panlaba, pampaligo, toothpaste, bigas, at iba pa nating pangangailangan. Malulumpo tayo, ‘di ba?” nanggigigil na sinabi ni Nanay Celing.

“Maganda ang tanong mo at ito lang maisasagot ko. Itaas na nila ang presyo ng lahat. Huwag lang nilang itataas ang presyo ng ITAK!” sabay suntok sa hangin ni Nanay Celing. Napa-“wow” naman si Aling Miling.

Sa puntong ito ay umalis na si Aling Miling. Kailangan daw maisalang na ang kanyang mga pinamili. “Sana maging madalas ang ating kwentuhan tungkol sa mga ganitong paksa at mas maganda kung marami ang nakikinig at lumalahok sa ganitong usapan. O, siya!”

Habang papalayo si Aling Miling ay nakangiti naman si Nanay Celing.

“Alam mo, mukhang ang mga halal na pulitiko na lang sa ating bayan ang hindi nakakaramdam ng hirap sa buhay. Nasabi ko ito dahil parang wala silang pakialam kahit pa magtaasan ang presyo ng mga bilihin at iba pang bayarin. Masyado silang abala sa kanilang mga proyekto. Dito yata sila kumikita nang husto. Nasayang lang ang boto ng tao,” malungkot na pahayag ni Nanay Celing.

Sinabi ko kay Nanay na maganda ang huling sinabi ni Aling Miling tungkol sa pangangailangan ng mga panahong nag-uusap tungkol sa mga mahahalagang isyu. “Payag ba kayo sa gustong mangyari ni Aling Miling?” tanong ko kay Nanay Celing.

“Payag ako, pero sino ang mamumuno?” sagot ni Nanay.

“Eh ‘di kayo,” ang sagot ko naman.

“Bakit ako?” tanong niya.

“Bakit hindi kayo?” tanong ko rin.

Sa puntong ito, natigilan si Nanay Celing, naglabas ng maliit na photo album. Binuklat niya ito at ipinakilala sa akin ang kanyang pamangkin na nagtatrabaho sa ibang bansa. May mga litrato rin si Nanay Celing n’ung siya’y dalaga pa.

“Ito ang pamangkin kong si Dolor. Isa siyang nurse na nagtatrabaho sa Cuba. Dito na rin siya nakapag-asawa ng isang Pilipinong manggagawa. Paminsan-minsan ay dumadalaw siya sa akin para maghatid ng regalo. Buwan-buwan siyang nagpapadala sa akin ng tulong-pinansyal na siyang ginagamit kong pantawid-gutom. Maaga kasi siyang naulila sa kanyang mga magulang at ako ang tumayong pangalawang magulang niya mula n’ung nasa elementarya hanggang nakapagtapos ng pag-aaral,” malungkot na pagbibida ni Nanay.

“Bago mag-Pasko ay dinalaw ako ni Dolor. Kumain kami sa labas at ipinamili niya ako ng ilan sa mga pangangailangan ko sa araw-araw. Habang namimili kami, ikinuwento niya sa akin ang pagkakaiba ng patakaran sa Cuba at Pilipinas hinggil sa buwis. Sabi niya, sa Cuba raw ay ang mga tao ang nakikinabang sa mga buwis na ipinapataw ng gobyerno sa mamamayan. Kapag ang isang indibidwal daw ay nagbayad ng buwis para sa loob ng isang taon ay wala na siyang babayaran para sa pag-aaral ng kanyang anak hanggang sa ito ay makapagtapos. Wala rin daw bayad ang tubig at elektrisidad. Maging ang mga ospital ay maasikaso sa kanilang mga pasyente, maging ito ay isang pangkaraniwang tao lamang. Maliit lang daw ang bansang Cuba, pero marami ang dumadayo dito para magpagamot ng iba’t ibang klase ng karamdaman. Nang tanungin ako ni Dolor kung saan napupunta ang buwis na ibinabayad sa gobyerno natin ay natawa lang ako dahil sa Pilipinas ay buwisit ang buwis sa buhay ko,” kwento ni Nanay Celing.

Tinanong ko siya. “Kung iimbitahan ba kayo ng inyong pamangkin na manirahan sa Cuba para makasama siya ay papayag ba kayo?”

“Oo, payag na payag ako. Pero nang sabihin mo sa akin na pangunahan ko ang pag-iimbita ng mga tao para sa mga diskusyon tungkol sa kahirapan ng buhay ay biglang nag-atras-abante ang isip ko. Nakakatulong kasi sa kapwa at sa bayan ang pagmumulat ng katotohanan. Alam ko ring marami sa mga katulad kong senior citizen ang nakakaalam tungkol sa ipinakitang lakas ng pagtutol ng mga aktibista noong dekada 70. Nag-alay sila ng panahon. Magkakapit-bisig sila sa pagtutol tuwing magtataas ng magtrikula ang mga unibersidad. Samantala, ang presyo naman ng gasolina n’ung panahong ‘yun ay 33 sentimos lang. Kapag magtataas ng dalawang sentimos ang mga kartel ng langis ay naglalabasan ang mga estudyante mula sa kani-kanilang mga unibersidad papuntang lansangan. Doon, nakasalamuha nila ang iba’t ibang sektor para tutulan ito,” pagbabalik-tanaw ni Nanay Celing.

Bigla akong natulala sa kwento ni Nanay. Tinanong ko siya kung kasama siya sa mga gan’ung laban.

Hindi naman nagdalawang-isip pa si Nanay. “Drayber kasi ang asawa ko at kung minsan ay sumasama ako sa kanyang pamamasada. Labis naming hinahanggan ang tapang at talino ng mga kabataang aktibista noon. At ang isa sa kahanga-hangang ginagawa nila noon ay marami silang napalahok sa mga kilos-protesta. Napupuno nila ang mga kalsada kapag may mga kilos-protesta laban sa diktador.”

Hindi ako agad nakakibo. Napapalakpak ako sa tuwa. Kinamayan ko siya, sabay sabing, “Mabuhay ka, Nanay Celing!”

Enero 8, 2017

The post Buwisit na buwis sa buhay ko! appeared first on Manila Today.

Marahil tahimik ang Mendiola ngayon, puwera na lang sa mga estudyanteng dumadaan papasok o palabas ng unibersidad. Pero tatlong buwan bago ito, rinig dito ang mga sigaw ng protesta at pag-asa ng mga pamilyang minsan nang itinaboy sa lupang kinalakihan nila.

Bukod sa karahasang nagdudulot ng kalam sa sikmura – mababang sahod, kawalan ng disenteng hanapbuhay, matataas na presyo ng mga bilihin – naging patotoo ang mga pangyayari sa Pasig noong nakaraang taon sa kawalan ng pagkalinga ng gobyerno sa kanyang mamamayan.

Agosto 31, 2017 nang marahas na binuwag ang barikadang bayang binuo ng mga residente ng Floodway, Brgy. Sta. Lucia sa Pasig. Hinarangan nila ang East Bank Road upang hindi makapasok ang mga pulis at myembro ng demolition team na gigiba ng kanilang mga bahay. Matapang nilang dinepensahan ang kanilang hanay sa kabila ng pamomomba ng water cannon, ngunit dinakip sila ng mga pulis – inapakan ang mukha, sinuntok ang tagiliran, hinampas ng batuta ang paa, mahigpit na pinosasan, pagkatapos ay dinala sa kulungan. Apatnapu’t isa sa kanila ang ikinulong, kasama na ang sampung menor de edad na dinetine sa Bahay Aruga ng Pasig.

Noong Oktubre 18, 2017, tuluyan nang giniba ang 1,000 bahay sa Floodway sa udyok ng lokal na gobyerno ng Pasig. Dahil wala nang ibang mapupuntahan ang mga pamilya, nagtayo sila ng kampo sa Don Chino Roces Bridge, na mas kilala bilang Mendiola. Binansagan nila iyong Homeless Camp.

Saksi ang Mendiola sa pakikibaka ng mamamayang tumitindig sa kanilang mga karapatan. Nitong Enero 22 lang ginunita ang ika-31 taon mula nang nangyari ang Mendiola Massacre, kung saan pinagbabaril ng mga pulis at militar ang mga magsasakang nagmartsa upang singilin si Corazon Aquino sa kanyang pangakong reporma sa lupa. Sa tatlong buwan ng pamamalagi ng dating mga residente ng Floodway sa Homeless Camp, naging saksi ito sa mga makasaysayang pagkilos ng iba’t ibang sektor para sa karapatan.

img_20171207_190241_hht

img_20171207_190241_hht

img_20171107_192620

img_20171107_192620

img_20171107_191650

img_20171107_191650

img_20171106_113928

img_20171106_113928

img_20171106_112209

img_20171106_112209

img_20171103_142029

img_20171103_142029

Naging sentro ang Homeless Camp sa tatlong araw na protesta noong ASEAN Summit, kung saan bumisita si U.S. Pres. Donald Trump sa Pilipinas. Kuha ni Erika Cruz.

Sa pagitan ng pakikipag-usap sa mga ahensya ng gobyerno upang matugunan ang isyu ng pabahay sa Floodway, gumawa ng mga paraan ang mga residente para makapaghanap-buhay. Kahit malayo sa Pasig, pumapasok pa rin ang mga manggagawa sa mga pabrika’t pagawaan. Nagluto ang mga nanay ng banana cue at camote cue habang binebenta naman ito ng kanilang mga asawa at mga anak sa mga estudyanteng dumadaan. Ang iba nama’y nangolekta ng mga karton at bote upang maibenta sa junk shop. Kapag may pamasahe, nakakapasok pa rin ang mga estudyante sa kanilang mga paaralan sa Pasig. Dito na nagdaos ng mga simpleng selebrasyon para sa kaarawan ng mga bata. Ang kita ng bawat pamilya ay binibigay nila kay Nanay Linda, na siyang nagsilbing taga-budget at tagaluto sa kanilang komunal na kusina.

“Nagkampo kami sa Mendiola upang mas mapalapit kami kay Pangulong Duterte at mapakinggan ang aming mga hinaing. Tatlong buwan na kaming nasa kampo ngunit wala kaming narinig mula sa kanya,” ani Nanay Linda.

Noong Enero 26, nakatanggap ang mga nagkampuhan sa Homeless Camp ng eviction letter. Nakasaad doon na binibigyan na lamang sila ng 72 oras para makaalis sa Mendiola, kundi ay sapilitan silang paaalisin. Umapela sila sa Malacañang na pahabain ang palugit upang makapaghanap pa sila ng ibang matutuluyan. Nagulat na lamang ang sila na noong umaga ng Enero 30, nagsidatingan ang mga tauhan ng Manila Police District (MPD), Metro Manila Development Authority (MMDA), Department of Social Welfare and Development (DSWD), at Bureau of Fire Protection (BFP).

Nangyari ang demolisyon pagkatapos umapela ang Manila Consortium, grupo ng mga institusyon sa edukasyon sa Mendiola, na paalisin na ang mga nagkakampo dahil umano nakakaistorbo na ito sa mga estudyante.

for-ptinting-2

for-ptinting-2

for-ptinting-3

for-ptinting-3

for-ptinting-4

for-ptinting-4

for-ptinting-5

for-ptinting-5

for-ptinting-6

for-ptinting-6

for-ptinting-7

for-ptinting-7

for-ptinting

for-ptinting

Paggiba ng Homeless Camp sa Mendiola noong Enero 30. Kuha ni Sarah de Leon.

Sa ngayon, nasa opisina ng Kalipunan ng Damayang Mahihirap (Kadamay) ang dating nagkampuhan sa Mendiola.

Dahil sa dami ng trabaho sa Homeless Camp at sa paggiba nito, nagkasakit si Nanay Linda at sumuka ng dugo. Hindi pa alam kung ano ang sakit niya. Tumanggi ang isang pampublikong ospital na i-eksamen ang kanyang kalagayan dahil umano marami pa ang nakapila.

Si Nanay Linda. Kuha ni Erika Cruz.

“Dito ko natanto na walang malasakit ang pamahalaan sa aming mga mahihirap. Wala kaming puwang sa lipunan. Mabuti siguro kung bumaba na sa puwesto si Duterte at sa kalaunan ay magtatag na ang mamamayan ng bagong lipunang tunay na nagsisilbi sa kanyang mga tao,” sabi ni Nanay Linda.

Tanda ang Homeless Camp sa patuloy na pakikipaglaban ng mamamayan hindi lang sa karapatan sa pabahay, pero para na rin sa lupa, disenteng trabaho, edukasyon, at maayos na pagtrato sa karapatang pantao. Tahimik man ang Mendiola ngayon, ngunit bukas o mamaya –hangga’t inaapi ng mga taong nasa kabilang dako ng Mendiola Peace Arch ang mamamayan – dadgundong ang sigaw ng protesta at pag-asa.

‘Tuloy ang laban’. Kuha ni Erika Cruz.

The post Homeless Camp appeared first on Manila Today.

2. Out with the old, in with the new

We may have to say goodbye to the iconic post-war jeepney. In an expo organized late last year by the DOTr and the Department of Trade and Industry, the riding public had a peek at the new jeepney’s design. The 22-seater vehicle, from which passengers enter and exit at the side, is equipped with a Global Navigation Satellite System (GNSS) receiver, free Wi-Fi, closed circuit television (CCTV), an automatic fare collection system, a speed limiter, and a dashboard camera. The units have Euro 4-compliant engines or solar panels on the roof for electrically-powered ones.

Of course, all this comes with a hefty price. While drivers and small operators recognize the need for maintaining the safety and road-worthiness of their jeepneys, they can’t afford the e-jeeps – P1.4 million to P1.6 million for air-conditioned units; P1.1 million to P1.4 million for non-air-conditioned units; up to P1.6 million for solar-powered units; and P1 million to P1.5 million for units with Euro 4 engines. That’s more than twice the amount they shell out for the traditional jeep.

Pinagkaisang Samahan ng mga Tsuper at Operator Nationwide (PISTON) casts doubt on the durability of the new jeepneys. According to the transport group, these new units can’t compete with the traditional ones’ capacity to carry heavy loads, as well as their endurance to floods and long (almost 24-hour) shifts. It can be recalled that in 2015, a City Optimized Managed Electric Transport (COMET) caught fire and burned down in the middle of transporting passengers in Quezon City.

The post What you should know about the jeepney phaseout program appeared first on Manila Today.

I first heard his name as a University of the Philippines (UP) Diliman Extension Program in Pampanga Cum Laude.

I remember it was one fine evening of November 2012 when I met him during the cultural night for Hacienda Luisita massacre commemoration.

Sitting around the corner was a chubby man wearing eyeglasses, a faded t-shirt and shabby shorts and an almost-dilapidated pairs of slippers, which I would come to know was his normal get up every day. You cannot really tell that he was a UP student or one to have received Latin honors by a first impression.

By then, I was just a novice school paper writer covering the event. I heard him speak, but I was not really impressed by him. I thought he sounded monotonous and aloof. But after a few minutes, he smiled and approached me kindly.

After a couple of days, he shared beautiful stories about his life and how he loved Psychology. Weeks had passed and he gave me educational discussions. Then came another year, and by then, we already shared the same principles and ideologies.

I vividly remember his face wearing a bright smile. That was a time when he won in a Pizza Eating contest. We laughed our heart out and we keenly cheered on him that night. He really loved food and food made him very happy.

We also used to tease him often. He knows that the clothes he wore stank, and he could not fathom the reason until we taught him how to wash clothes properly.

“Kuya Guilli,” as everyone called him, was a very spirited youth and community organizer in the busy metropolises of Pampanga.

In the urban poor communities, families adored him dearly. He was an emblem of humility and exemplified simplicity.

One day, in a house where he stayed, tuyo (dried fish) was the only viand. The family hadno money. Guilli was also penniless. But he had fried chicken in his bag and he gave it to the family’s children instead of eating it all by himself.

Sometimes, he seems not to know what shyness is. In the wet market, while he was walking, his slippers suddenly broke. Instead of buying one, he just said its okay for him to walk barefoot. And he really did.

Guilli also went to peasant communities. And I think his stint as a peasant organizer furthered his growth as an activist. He became more serious and determined, until it made him leave the comforts of his life in the city and went to the mountains of Sierra Madre.

In the city, he was called Guilli, known as a Psychology graduate, student-leader, frat man, chess player, a loving boyfriend, and a choir member in a Catholic church.

In the countryside, his name was Ka Christian, a red fighter, a poet, and regarded by the peasants as “Principal” because he manages the literacy and numeracy classes for the uneducated farmers.

And simply, to his loving parents, he was Guiller Martin S. Cadano, their only son, a generous child who always gave a penny whenever he sees beggars. He was a young martyr who offered his life for the revolution.

I first met him in a community in Angeles City. He was holding a cold bottle of alcohol, on his other hand, was a cigarette.

He actually looked like a gangster in a Filipino movie. He was the so-called leader in their place, known in the community who led the youth united by any kinds of nicotine and alcohol.

We became classmates in educational discussions conducted in their community. Eventually, I realized he was very kind and thoughtful. He would respond to your questions with a smile on his face, but not showing his teeth as he was missing one front teeth then.

He used to live and do hard work in the many places of Pampanga and Manila. Jonas was once a fish vendor, a cook, and a construction worker. He had two little kids to support.

Jonas used to be one of the ‘thugs’ in the community. One could never imagine how he changed so much after he discovered the revolution in the country.

From being a bane to the family, everybody witnessed, especially his sisters, how he turned to be a hero of the oppressed.

In the urban poor communities, one mother told me a story of a day when they had nothing when one of their kids got sick. The kid badly needed to take some medicine. When Jonas found out, he immediately went to the jeepney terminals where he organized drivers under Piston. He requested for “patak-patak” (small contributions) and he went back to the family with a plastic bag full of medicine and food.

He was a father and a brother for many. That was why he was overwhelmingly loved by almost everyone who knew him. He actually seemed like a celebrity, as others really looked up to him. In every community where he used to stay, people would always recall numerous moments with him, telling vivid stories of how they really treasured someone who taught them how to fight for their rights.

I also remembered Jonas as one of the best people to crack jokes with award-winning punch lines. He was a stress reliever amidst insurmountable pressures. And he has the longest thread of patience.

It was a very long time when I last saw him. There were only his handwritten letters that he regularly sent us that filled us with his presence, signed by Ka Lean, a medic in the people’s army, his moniker.

He once told me that he dreamt of a better society for his children. And sure enough, he contributed hugely to make his dreams come true.

When I heard his name, he was in front of a crowd, his face revealed shyness. Robin was about to deliver a speech. And he did very well.

He was really a good-looking lad. But more than appearance, he was earnest, humble, a very young Kapampangan artist who speaks well of bravery and altruism.

I saw him in various activities. But he never approached me first and despite giving speeches, he was not very outspoken. But later, I found out that he told others that he knew me and that he admired me for being “workaholic” during one of our gatherings.

One day, he sent us a handwritten letter. I will never forget that one piece of paper where he warmly narrated his experience as a red fighter. I read the honesty of every word written. But too bad, I would no longer be able to send a reply.

At a very young age, Emmanuel used to be the father and brother to his little siblings. He was a “sakada” (skilled laborer) in the outskirts of Tarlac, toiling so hard to make his family’s ends meet.

He grew up in Brgy. Sta. Rita, Capas, Tarlac, where 48 years ago the New People’s Army was established. In his home province, he grew up witnessing how the toiling masses were killed, harassed, and incarcerated only because they struggle for their rights.

Recently, I saw videos of him directing a cultural performance. He was a very talented man. He wrote revolutionary songs and he sang very well. And the whole world should see how good and great he was, just like how the peasants saw them.

Robin. He was the namesake of a young superhero. And in the real world, he was.

The post Noble names appeared first on Manila Today.

The post Love a revolutionary, love the revolution appeared first on Manila Today.

Si Tony Diamante ay nag-aani ng mais nang nakarinig siya ng magkakasunod na putok ng baril. Kumaripas siya ng takbo pabalik sa bahay niya upang sabihan ang kanyang mga anak na huwag lumabas.

Lalong lumakas ang putukan. Hinahawakan ni Mang Tony nang mahigpit ang kanyang mga anak nang naalala niyang nasa labas pala ng bahay si Toto, 22, pangalawa sa pito niyang anak.

Noong Disyembre 3, 2017 nang tanghali, walong myembro ng tribung T’boli at Dulangan-Manobo ang pinatay ng militar sa Sitio Datal Bonlangon, Brgy. Ned, Lake Sebu sa South Cotabato. Kinilala ang mga biktima na sina Victor Danyan, Jr., Artemio Dangyan, Pato Celarbo, Samuel Angkoy, Boot Lagase, Mateng Bangalore, at Datu Victor Danyan. Pangwalo si Toto sa pinatay.

Pangunahing target ng mga pumatay sa kanila si Datu Victor Danyan, ang matapang na lider ng kanilang komunidad na simula pa dati ay nangunguna sa pagdepensa ng kanilang lupang ninuno laban sa panghihimasok ng plantasyon ng kumpanyang David M. Consunji Corp. (DMCI).

Hindi umalis ang 27^th at 33^rd Infantry Battalion ng AFP pagkatapos nilang patayin ang walong katutubo. Pumalibot sila sa komunidad at naghasik ng takot sa mga naninirahan sa Sitio Datal Bonlangon hanggang sa napilitan silang magbakwit.

Umalis sila mula sa komunidad ng alas-4 nang hapon at nakarating sa Sitio Panamin ng alas-12 na nang madaling araw. Nasasapawan ang yapak ng kanilang mga paa ng malalakas na putok ng baril. Wala silang dalang gamit sa bahay. Wala silang nabitbit na mga damit o pagkain.

Sa mahabang byahe nila, namatay ang isang bata. Hindi na nabigyan ng pagkakataon ang kanilang mga magulang na makasama siya sa kanyang unang kaarawan.

Habang nakabakwit sa Sitio Panamin, may dumating na mga pulis at inaresto si Mang Tony at isa pang kasamahan nang walang warrant of arrest. Sabi lang ng pulis, may pag-uusapan raw sila, importante. Dahil sa takot, sumama sina Mang Tony kahit hindi nila alam kung saan sila dadalhin. Iyon pala ay sa istasyon ng pulis sila dinala, kung saan naghihintay ang kanilang warrant of arrest. Isang linggo at sampung libong piso ang kapalit ng paglaya nina Mang Tony sa kulungan.

“Dahil sa martial law, namatay ang anak ko na wala namang kasalanan at dinakip din ako na walang kasalanan. Kaya ayaw ko ng martial law,” sabi ni Mang Tony.

Hinanakit niya ang pagpapalawig ng martial law ng buong taon sa bisa ng kahilingan ni Pangulong Duterte sa Kongreso. “Binoto ko si Duterte kasi akala ko makakatulong siya aming mga mahihirap. Pero kung alam ko lang na ganito, hindi na lang sana.”

Panawagan niya na magkaroon ng hustisya para sa kanyang anak at sa pito pang pinatay sa Lake Sebu Massacre. Panawagan niya na ibalik na sa kanila ang kanilang lupang ninuno.

Sa kasalukuyan, mayroong 14 na pamilyang bakwit na nasa Sitio Tulali at 19 pamilyang nakabakwit sa Marbel.

Si Mang Tony Diamante

The post Massacre sa Lake Sebu: Salaysay ng isang ama appeared first on Manila Today.

The 7.2-magnitude ‘Big One’ hasn’t happened yet, but Metro Manila trembled with thousands of footsteps and cries.

“Ngayong araw, yayanigin natin ang sistemang matagal nang nang-aapi at nagsasamantala sa ating bayan. Yayanigin natin ang dayuhang interes sa ating sariling bayan. Yayanigin natin ang pamamayani at paghahari-harian ng mga panginoong maylupa sa ating bayan. Yayanigin natin ang korap at pasista ng ating pamahalaan. Yayanigin natin ang sistema na nagbubunga ng mga tuta, pasista, at diktador na katulad ni Marcos at Duterte,” said Kabataan Partylist representative Sarah Elago.

[Today, we will shake the system that for so long has oppressed and exploited our country. We will shake foreign interests in our land. We will shake the tyranny and enforced rule of landed elites in our country. We wil shake the corrupt officials and the fascists in government. We will shake the system that allows lapdogs, fascists, and dictators like Marcos and Duterte to rule.]

Students from universities and colleges across Metro Manila gathered in front of the Far Eastern University gates today to protest the Duterte government’s “rising tyranny and looming dictatorship”.

Led by Youth Act Now Against Tyranny, ‘Youth Quake’ gathered thousands of people in Morayta and Mendiola Bridge to register their collective dissent against the Duterte government’s various anti-people policies.

Pat Cierva from the University of the Philippines Manila cited the irony of the Duterte government’s policies. “Bilang mga estudyante ng UP Manila, karamihan sa amin ay nagsasanay upang magsalba ng mga buhay. Sobrang nakakabastos itong si President Duterte at kanyang rehimen dahil sa kanyang kawalan ng respeto sa buhay ng mga mamamayan,” she said.

[As students of UP Manila, most of us are training to save people’s lives. It angers us to see how brazen Duterte’s regime is because of its lack of respect for the lives of the people.]

Cierva further noted that if the drug war did not kill one with a bullet to the chest, various policies like the tax reform law would “slowly kill the people”.

In the University of the Philippines Diliman, several colleges suspended classes altogether to allow students to walk out of their rooms and join the protest.

Despite having been barred by security guards from exiting the gates, Far Eastern University students managed to join the mobilization.

Students protested against unreasonable school fees despite the government’s policy of free tuition in colleges and universities. Students from the K+12 program slammed exorbitant graduation fees and the labor export policy which justifies Filipino skilled labor abroad.

Members of student publications and communication students were also there to assert press freedom amid the government’s iron hand on journalists and media workers.

“Ang mga manunulat ay organisador. Ang mga manunulat ay aktibista dahil hindi nila hahayaang ang magsulat ng kasaysayan ay mga mamamatay-tao, mga sinungaling, at mga magnanakaw,” said University of the Philippines Diliman College of Mass Communication Student Council chairperson Mikko Ringia.

[Writers are organizers. Writers are activists because they will not allow butchers, liars, and thieves to be the ones to write history.]

Not only did we see a solid unity of college and senior high school students in the protest — who together recognize the potential of the youth to actively engage and take part in shaping society — we also witnessed how the students linked their struggles to the struggles of the basic sectors.

“Alam natin na malaki ang potensyal ng mga kabataan. Ngunit alam din natin na lahat ng panlipunang pagbabago ay mapagtatagumpayan ng mamamayang Pilipino kapag mahigpit silang makiisa sa malawak na hanay ng mamamayan,” said a senior high school student from the University of Santo Tomas who together with others attended the protest, despite having received warnings from school administrators that they would be expelled if they walked out.

[We know that the youth have in them potential. But we also know that societal change can only be won by the Filipino people if the students link themselves with the broad masses.]

Present in the protest were jeepney drivers fighting for the scrapping of the PUV modernization program wherein old jeepneys will be replaced by new unaffordable units; farmers from Eastern Visayas demanding agricultural support for typhoon-stricken provinces and an end to militarization; and workers struggling for regularization and just wages.

As they marched to the gates of Malacañang, the protesters marked today as the first day of a series of student walk-outs towards “overthrowing the tyrannical Duterte presidency”.

For the applauding protesters, Bluei Fausto of the University of Santo Tomas couldn’t have said it better: “Pinipilit niya tayong patahimikin. Sa tingin ni Duterte ay mapapatahimik niya tayo, pero nagkakamali siya, dahil siya ang mapapatahimik. Duterte, ikaw ang mapapatahimik, dahil sa oras na magsasalita ang masa, wala ka nang masasabi.”

[He (Duterte) tries to silence us. If Duterte thinks he can silence us, then he is wrong. He will be the one to be silenced. Duterte, once the masses speak up, you will no longer be able to say a thing.]

And did Malacañang tremble in silence. Only the shouts of the people and the crackle of the president’s burning image could be heard.

untitled-2

untitled-2

untitled-3

untitled-3

untitled

untitled

DCIM100GOPROGOPR0724.JPG

DCIM100GOPROGOPR0724.JPG

DCIM100GOPROGOPR0718.JPG

DCIM100GOPROGOPR0718.JPG

untitled-36

untitled-36

untitled-35

untitled-35

untitled-34

untitled-34

untitled-33

untitled-33

untitled-32

Students, peasants, and workers protested against the Tax Reform for Acceleration and Inclusion Law. Photo by Kate Simple.

untitled-31

Various sectors also joined the youth-led protest in Morayta, Manila. Photos by Shane David, Kate Simple, Vanni Urbiztondo, and Patricia de Luna.

untitled-30

untitled-30

untitled-29

untitled-29

untitled-28

untitled-28

untitled-27

untitled-27

untitled-26

untitled-26

untitled-25

untitled-25

untitled-24

untitled-24

untitled-23

untitled-23

untitled-22

untitled-22

untitled-21

Youth protesters enjoined FEU students to walk out. Photo by Kate Simple.

untitled-20

untitled-20

untitled-19

An effigy of President Duterte as the "King of Fake News" for "failing to fulfill his promises to the people". Photo by Kate Simple.

untitled-18

untitled-18

untitled-17

untitled-17

untitled-16

untitled-16

untitled-15

untitled-15

untitled-14

untitled-14

untitled-13

untitled-13

untitled-12

Students held a snake rally at the College of Arts and Social Sciences in UP Diliman before heading to Manila. Photo by Shane David.

untitled-11

untitled-11

untitled-10

untitled-10

untitled-9

untitled-9

untitled-8

untitled-8

untitled-7

untitled-7

untitled-6

untitled-6

untitled-5

untitled-5

untitled-4

untitled-4

Photos by Shane David, Agatha Rabino, Kate Simple, Rica Silva, Vanni Urbiztondo, and Patricia de Luna

The post The other ‘Big One’: Youth Quake shakes Metro Manila as students walk out of classrooms appeared first on Manila Today.

Ang pagkamulat daw ng tao ay wala sa edad, kasarian, paniniwala, at edukasyon. Bagkus ito’y nasa pakikilahok niya sa reyalidad ng lipunang ginagawalan niya.

Kaiba sa karaniwan sa murang mga edad inakap ng mga kabataang ito ang reyalidad ng kanilang ginagawalan kung saan talamak ang kahirapan, patayan, inhustisya at pasakit. Binuksan nila ang kanilang puso, isip, at mga mata para sa pakikibaka para sa panlipunang pagbabago. Iginuguhit nila ang kanilang mga pangalan sa kasaysayan ng bansa para sa paghuhulma sa bagong kinabuksan. Tunay ngang kapag nayanig na ang alab ng mga kabataan ay sunod-sunod na dadaluyong ang mga sigaw at panawagan sa mga kalye, sa mga pabrika, sa opisina, at sa kabundukan.

Bakit ba sumama ang libu-libong kabataan sa #WalkoutPH noong Pebrero 24?

Iba’t ibang mga mukha, iba’t ibang mga paaralang pinaggalingan ngunit isa ang paninindigan—paninindigang baguhin ang lipunan ng walang takot na dala-dala bagkus mga nagpupuyos na mga puso para sa kapwa, para sa iba, para sa bayan.

“Itong mga pagrarali na ito at mobilisayon, isa na ito sa mga pagkakataon na makapagdesisyon tayo kung nasa tamang panig tayo ng kasaysayan. Kasi balang araw tatanungin ng mga anak natin at mga anak nila na, “Itay, inay, n’ung panahon ni Duterte— n’ung panahon na pinapatay ang napakaraming mahihirap, n’ung pinapaslang ang mga magsasaka, n’ung pinahirapan ang mahihirap sa pamamagitan ng mga patakaran—anong ginawa niyo?” May maisasagot ka sa kanila — “Anak, isa ako sa mga sumali sa mobilisasyon na iyon. Tinutulan ko ang mga patakaran ni Duterte.” – Gwendelyn Samonte, University of the Philippines Manila

Lagi kasing tingin ng ibang tao sa mga estudyante ng Benilde na hindi sila politikal, mga anak ng burgesyang walang pakialam. Pero ngayon gusto naming ipaalam sa lahat ng tao na hindi ganu’n ang lahat ng mga estudyante ng Benilde, dahil ang mga Benildyano ay may boses rin. Hindi kami papayag na manahimik lang ang mga kabataan doon. Alam ko rin na alam din ng mga kasama ko na may mga karahasang nagaganap sa mundo natin ngayon, lalo na sa ilalim ni Duterte. Sa mga kapwa ko kabataan, darating at darating din ‘yung panahon na kailangan nating makibaka. Pinapatagal lang natin ang pagkakamit ng masaganang lipunan kung hindi pa tayo kikilos ngayon. Mas maganda kung ngayon pa lang naiintindihan na natin, kung ngayon pa lang mulat na tayo sa problema ng Pilipinas at nakikibaka tayo para sa pagbabago. – CJ Villa, De La Salle-College of Saint Benilde

Hindi maganda na hindi tayo kumikilos, kasi para na ring hindi ka pumapayag sa pagbabago. Ang problema d’un, maraming naabuso sa ganitong sistema at ikaw, nagsasaya ka lang. Napakamakasarili kung nakaupo ka lang sa bahay mo, habang ‘yung iba pinapatay. – Liam, Mapua University

Mulat kami sa katotohanan. Nakikita namin ‘yung ginagawa ni President Duterte na mali. Ngayon, patuloy naming ipaglalaban ‘yung mga karapatan namin bilang mga estudyante. Alam kasi namin ‘yung mga mali sa sistema. Alam din namin ‘yung mga ideolohiya namin, na kaya naming ipaglaban ‘yun, kahit bumagsak pa kami sa kahit anong subjects namin para lang maka-walk out kami. – Deza, Maine, at Bryan, Far Eastern University

Hindi lang ito laban ng ilang mga kabataan. Laban ito ng lahat kabataan at higit sa lahat laban ito ng masa. Kaya dapat tayo ay nakikiisa sa ibang mga sektor kasi lahat tayo ay iisa lang ang problema natin—’yung pamahalaan na ipinagkakait sa atin ‘yung kalayaan at ‘yung karapatan natin bilang mamamayan ng Pilipinas. Sana makita nila na malakas ang boses ng kabataan pagdating sa mga ganitong bagay, na meron tayong magagawa para makapagbigay ng pagbabago sa Pilipinas. – Rabin Bote, University of Santo Tomas

Kami ay nakilahok sa walkout ngayon kasi kaming mga Pulang Mandirigma ng UE ay lumalaban para sa karapatan nating mga kabataan, hindi lamang sa labas kundi sa loob din ng aming unibersidad. Sa aming unibersidad, dinadagdagan ng 5 percent ang aming matrikula ng administrasyon. Gusto naming marinig ng aming unibersidad na kaming mga estudyante ng UE ay lumalaban para hindi ito matutuloy.

Dapat tayo’y lumaban para sa ating karapatan dahil naniniwala ako na kung ano ang ginagawa natin sa panahong ito ay may malaking epekto sa kinabukasan natin. – Aldrin Samojo, University of the East

‘Wag tayong matakot na makilahok sa mga ganitong protesta na nagpapakita ng kalakasan natin na tumutunggali sa isang estadong mapanupil at pasista—‘yung kakayanan mo, ‘yung kalakasan natin sa batayang masa na dapat pinagsisilbihan natin.  Kaya din naman andun din ‘yung tungkulin natin na pumunta sa kanila, organisahin sila, makilahok sa kanila, at turuan silang lumaban. At ito ‘yung ginagawa natin ngayon. – Jamme Robles, University of the Philippines Diliman

Mga panayam at larawan nina Marhiel Sofia Garrote and Zaira Camama; featured image ni Agatha Rabino

The post Bakit ka sumama sa #WalkoutPH? appeared first on Manila Today.

I almost threw my phone when I saw a screencap of Duterte’s directive to the Armed Forces of the Philippines to shoot women rebels in the vagina to render them “useless”. The curses went out of my mouth and head as fast as a Gloc-9 song. That very moment made me imagine that a gun would already be up any woman’s vagina, at the mercy of a mercenary, clad in camouflage, holding the trigger.

The statement was made in line with the intensified military operations ordered by Duterte against the belligerent New People’s Army and their supporters under the guise of combating terrorism in the country. These military operations are reflected in beleaguering Martial Law in Mindanao and in far flung areas nationwide that has targeted, afflicted and killed the indigenous peoples, farmers, workers, youth, church people, teachers, human rights defenders and the many unnamed who do not belong to Duterte’s circle of friends, the oligarchs.

After continuous reports that members of the New People’s Army were surrendering by the horde, flown to Malacañang, offered with a China trip and that he would offer a P20,000 reward for each Lumad who could kill an NPA combatant, comes this extremely vile invitation for a free pass inhumane assault on women.

President Rodrigo Roa Duterte, in his speech during the establishment of the Tienda Para sa mga Bayani at Camp General Adriano Hernandez in Iloilo on February 22, 2018, defended his ‘shoot her in the vagina’ comment since receiving backlash for it. (Photo by SIMEON CELI JR./PRESIDENTIAL PHOTO)

To take us further back in history, let’s look at our lolas. The comfort women were the generation of Filipinas who suffered under the imperialist Japanese occupation as sex slaves. Women were rounded up in their communities, seized by the Japanese while in their houses, sleeping, doing chores or fetching wood.

Such is the story of Maria Rosa Henson who was only 14 when she became a comfort woman. She recounted how 12 soldiers would rape her, let her rest for a while, only to be raped again by 12 more soldiers. They’d be confined in any garrison and raped by 12 to 30 Japanese soldiers a day notwithstanding if they are bleeding from the previous sexual assaults or feeling any kind of pain. Rape is already an unimaginable assault for women. Imagine that being done by 12 to 30 men a night to one woman. Henson joined the Hukbong Bayan Laban sa Hapon (HUKBALAHAP), a guerilla group established mostly by peasants that defeated the Japanese imperial army. Her story inspired other Filipino comfort women to share their story and break their silence several decades later.

Almost eight decades later, these women who are slowly dying are left with no apology from the Japanese government. The Philippine government didn’t even indemnify them or seek justice for the atrocities they underwent. Some parts of the society even denied their existence and agreed with the Japanese argument that they were prostitutes. A statue symbolizing a comfort woman was built in Manila to honor the sacrifices of our lolas. Yet even this statue, this rare physical recognition of their sacrifice, wants to be eradicated by the Duterte regime because it “tarnishes” the relation of Japan and the Philippines.

Lola Rosa at home, March 1996. Maria Rosa Luna Henson. (“Grandma Rosa”) (1927-1997) was the first Filipina who made public her story as a comfort woman (military sex slave) for the Imperial Japanese Army during the Second World War.

But what is the situation of our women workers here in the Philippines?

For two decades, women workers of Slord Development Corporation in Navotas City produced export quality canned sardines in the Philippine market, endorsed by no less than the Queen of Media Kris Aquino. The prime endorsement and international recognition raises something fishy behind the corporation’s success. No, there are no manpower agencies in this company. Only that workers are divided in three categories: regular, extra regular and extra. A different form of contractualization likened to the size of a fast food order.

Regular workers comprise the lowest number among the workforce and earn the minimum or above minimum wage. Extra regular workers currently earn P370 a day while extra workers only earn P280 a day. The said categorization is based on the prioritization of those who will be given work each day. The workers’ job depends upon the availability of the fish to be processed. No fish, no work. Extra workers line up each morning at the company gate to vie their chance to work every day. They do the same work as regular and extra regular workers but they are the least priority in the distribution of workload. According to them, the plight of the workers is worse in other canned sardine making companies in Navotas.

Workers of Bleustar Corporation in Muntinlupa, the maker of Advan shoes and boots, suffered from the running away of their company when they fought for union recognition and pushed for their collective bargaining agreement. Women workers cap off their day at work lining up towards their employer who grope and kiss them one by one before they get out of the factory gate.

Triumph International, one of the leading international women’s underwear maker, ran away from its workers in 2009 and reasoned that the company went bankrupt. They sometimes make Victoria’s Secret underwear. Though they earn above the minimum wage, the number and quality of products they make everyday is several hundred percent larger than the price of the product they make. Imagine the disparity of the price of a Triumph or Victoria’s Secret underwear to the wage of a worker who makes several pieces of those products everyday. Thru the persistent investigation of the workers, they found out that the company was planning to transfer their operations to Laguna where wages are lower than the Metro Manila rate.

Advan, Triumph and Victoria’s Secret are products being sold in the country’s leading department store – SM. In 2001, the management of SM department store didn’t want to renew the five-year collective bargaining agreement deal with the women workers’ union. Deeming the management’s action as a greedy attempt to rake in more profit, the workers staged what was then unthinkable – a series of women’s strike spanning across several branches such as SM Cubao, SM North (formerly SM West), SM Carriedo (now called SM Clearance Outlet), SM Makati and SM Harrison since 1990 up to the early 2000s.

In a rare showcase of stating women’s situation in a pageant, Miss Universe 2017 Demi-Leigh Nel-Peters herself said that, “In some places women get 75% of what men earn for doing the same job, working the same hours. And I do not believe that this is right. I think we should have equal work for equal pay for women all over the world.”

All of the stated are happening to women in the formal and informal workers sector while a state-caused neglect and greed is throbbing in the veins of almost a million Filipino children – Dengvaxia. 830,000 Filipino children fell victim to the Dengvaxia fiasco, a vaccine sold to the country thru neoliberal ways and means for political grandstanding and corruption.

Parents from the above said communities have shared their nightmare due to the Dengvaxia disaster. All of them were out of words to express their anger and agony on how the government treated their children and grandchildren like guinea pigs to a vaccine administered without considering and putting the welfare of the children in front.

Candy, a mother from Baseco, rushed her daughter who was administered with Dengvaxia to the community health center because she was having a high fever. She didn’t make it to the health center’s cut off and they were refused to be given medical attention. She asked while crying why were they denied of medical attention. Was it because they were poor?

Even Duterte himself said that the parents who are complaining on the Dengvaxia controversy are “maarte”.

Some mothers have given up watching the news to avoid hearing weeping mothers whose children died and blamed Dengvaxia for their deaths. The state has capitalized the poor women’s plight who cannot afford to buy thousands of Pesos worth of vaccines for their children. Access to healthcare in the Philippines has always been far from the reach of the poor. Many Filipinos die of diseases that are treatable but eventually die because people are afraid of doctors, not because they fear injections, but because they don’t have money for hospitalization.

Like women forced to sell their bodies, the Duterte regime has sold our sovereignty to imperialist powers.

Foreign monopoly capitalists continue to bank on the export-oriented and import-dependent mode of economy the Philippines while enjoying low cost of raw materials, low wages in the global value chain and a market for overproduction. Destructive mining corporations and plantations continue to ravage our lands, mountains and waters.

China has aggressively claimed our islands in the West Philippine Sea and Benham Rise. Instead of condemning China’s bullying, Malacañang told us that we should be thankful to China for the establishments that they have built in the said disputed islands. Never mind the islands we lose as long we have investments in the country said his supporters. Even the idea of investments is fake news because these investments are nothing but hot money or stocks that China can pull out any time.

Never mind China when we have the United States who has laid waste over our “independence” for more than a century now. All of Duterte’s brusque demeanor towards the US is now taken off the table as he took his place as the lapdog of US imperialism. US bases continue their operations in the country, joint military exercises are still being held, the biggest investments still come from the US, neoliberal policies (i.e. deregulation, liberalization, privatization) are still enforced and will be taken to a whole new level upon the approval of Charter Change where 100% foreign ownership will be gifted to monopoly capitalists. Presyong Divisoria, no?

‘Vanessa’, a 22-year-old student, came out in 2009 to expose her alleged rape by a US Marine inside a Makati City hotel. She did not press charges for fear that the Visiting Forces Agreement-protected US soldier perpetrator would only go free, as in the Subic rape case of ‘Nicole.’ In 2014, transgender woman was strangled to death by a US soldier, serving as part of the VFA, in Olongapo. (Photo by Bulatlat)

Our vaginas are held at gunpoint by the US-Duterte regime and the system. We are beyond livid but not surprised with Duterte’s remark. It doesn’t come as a surprise because US President Donald Trump himself has led it with his Pussygate by saying, “Grab ‘em by the pussy.”

What we need to realize is that, based on the ordeals above, even class struggle is applicable in vaginas. Exploitation among women doesn’t only happen when they are physically hurt, sexually abused or catcalled. Women are exploited according to their rank in society (peasants, workers, middle class). The lower their rank, the more severe their exploitation.

Those in the bottom of the society are burdened to deal with life as a peasant (under usury, land grabbing, low wages as farmworkers) and as a woman at the same time who needs to tend to each landlords’ needs (like service in the hacienda as a server or a sex toy), to be betrothed to another man she doesn’t like only to be a payment for the family’s debt, to not have a voice in the family and participate in the discussion of political and familial decisions, to always be at the service of her husband. Each class has a certain situation of exploitation but it all boils down for women to be obedient and follow the authorities that holds her throat – her exploiter, the state, the macho-fascist and patriarchal society.

These women don’t have anything or are being deprived in life which is why they chose to fight be it in the parliament, the streets or in the mountains. To lose everything makes them fight for everything. Class struggle requires smashing chains in order to break free.

This we owe to our women who participated in the ultimate form of struggle for women’s liberation—Liliosa Hilao, Lorena Barros, Christine Puche, Tanya Domingo, Erika Salang, Recca Monte, Jo Lapira—and all the beautiful women who have found their place in the armed struggle. The almost half a century civil war in the countryside that Duterte curses when he can, and can only muster a “shoot her in the vagina” bravado when told that women rebels fight like Amazons.

Duterte wants to render women irrelevant. What he fails to realize is that women are already partaking in a greater cause—a revolution that will give birth to a new society.

Banner from UP Center for Women’s Resources program for women martyrs

The post Vaginas in the time of Duterte appeared first on Manila Today.

Sa isinagawang conference ukol sa Martial Law sa Mindanao sa National Council of Churches in the Philippines (NCCP), nagpahayag ng kanyang kwento si Janry Mensis, 22 taong gulang at isang magsasaka sa kanilang lugar na isa sa mga na-torture habang pinaiiral ang martial law sa Mindanao.

Sa salaysay ni Janry, nagkayayaan sila ng kanyang mga kaibigan para bumili lang ng balot nang harangin sila ng 4 na lalaki at hinahanapan sila ng mga ito ng ID. Dahil wala silang dala-dalang ID nung mga oras na yun, agad silang isinama ng mga ito sa pulis station.

“Nakita namin may kinausap sya sa phone… yun pala yun yung warden ng pulis sa mobil tapos sinakay kami, sinampal pa ko sa mukha nung pulis”

Habang sila ay nasa police station, tinanong daw sila ng mga ito kung ano ang kanilang ninakaw dahil ay nagnakaw daw sila. Itinanggi naman nila ang paratang sa kanila. Matapos silang kausapin ng mga ito ay dinala sila sa kampo kung saan nakita nila ang mga sundalong dumakip sa kanila.

“Aminin na ninyo na NPA kayo.”

Sabi ko, “Hindi kami NPA sir, ordinaryo lang kaming magsasaka.”

Matapos nito ay dito na sila sinimulang pinahirapan ng mga sundalo.

“Tama na sir, masakit na ‘ho ang katawan namin. ‘Di na namin kaya”

Iyan ang kanilang naging paki-usap sa mga sundalo sa tuwing binubugbog sila ng mga ito, ngunit nabigo sila sa kanilang hiling.

“December 6, dinala kami sa bundok. Sumakay kami ng kanilang sasakyan… Binihisan ako ng pang sundalo. Sabi, magbihis ka kasi malamig dun sa pupuntahan natin, sabi ng sundalo. Nagbihis ako. Mga tatlong oras [bago] kami nakarating kami dun.”

Hindi sila agad pinababa ng sasakyan. Naiwan sila sa sasakyan nang bumaba ang kanilang mga kasama habang sila ay naiwan kasama ang apat na sundalong magbabantay sa kanila. Sinabihan pa siya ng sundalo na magmadali dahil nahihintay at nakaabang ang kanyang pamilya na hindi niya naman pinaniwalaan.

“Tinali nila ako ng malaking lubid sa leeg. Tapos ‘di lang tali sa leeg dito din sa bibig ko. Nalagasan na ko ng ngipin kasi yung tali nila maiksi yung nakalagay sa bibig ko. Akala nila nung tinali yung leeg ko, akala nila patay na kami. Sabi ng sundalo patay na kami, sabi itapon mo na.”

Dito ay itinapon siya sa hukay ng mga sundalo. Binuhusan pa sila di umano ng mga ito ng isang container na krudo at paulit-ulit na sinubukan na sindihan sila. Nang masigurong nagliliyab na sila ay iniwan na sila ng mga ito. Nang makaalis na ang mga sundalo sa pag-aakalang wala na sila, agad nyang tinanong ang kanyang kaibigan kung buhay pa ito kasabay ng pagpapauna niya na tumakbo na papalayo. Kahit hindi sigurado sa kanilang pupuntahan, patuloy lang sila para makatakas. Hindi na inalintana ni Janry ang sakit nang magtamo siya ng third degree burn. Nang makalayo sila matapos ang halos isang araw na pagtakbo ay nakita nya ang kapitbahay sa bundok at dito nya nalaman na hinahanap na pala sila ng kanilang pamilya.

“Sabi ko hinuli kami ng sundalo, buti na lang nakatakas kami sa kanila. ‘Pag sinabi sayo na pag nakita mo ‘to (Janry at Jerry) sabihin mo na lang na wala kang nakita sinabihan ko siya kasi baka malaman nila na buhay pa kami.”

Kung susumahin ay siyam na araw na nawalay si Janry at ang kaibigan niyang si Jerry sa kanilang pamilya. Mula rito ay nais niyang magkaroon ng kasagutan kung bakit ganito ang kanilang nararanasan.

Kasama ni Janry ang ilan pang mga naging biktima umano ng umiiral na Martial Law sa lungsod at ilang nakaranas ng dahas o pekeng mga kaso gaya ni Jerimiah Heneral na isang magsasaka sa Caraga region. Siya diumano ay sinampahan ng gawa-gawang kaso sa dalawang probinsya ng Agusan del Sur ng kasong multiple attempted murder at dalawang multiple frustrated murder dahil nakita daw siya ng mga militar nakipagbarilan sa mga ito sa kabundukan sa Bayugan City. Habang sa lungsod ng Quinsarao naman ay kinasuhan siya ng multiple frustrated murder at murder dahil nakita at nakilala daw siya ng mga ito nang nakipagbarilan siya sa mga ito.

Madami rin ang mga Lumad na nakaranas ng paghihirap dahil sa pinaiiral na Martial Law. Daan-dan sa kanila ay napipilitang magbakwit sa ibang probinsya para iwasan ang mga operasyong militar sa kanilang lugar at pagkampo ng mga militar sa mga pasilidad na pansibilyan gaya ng paaralan, bahay, at iba pa. Nais nilang humingi ng tulong sa nakararaming kababayan dahil sa patuloy na pag-agaw sa kanilang lupang ninuno. Mayroon din diumanong mga Lumad ang nais bayaran ng gobyerno ng maliit na halaga kapalit ng mga lupang kanilang pag-aari para gamitin sa negosyo.

Patuloy naman ang panawagan ng mga nakararanas ng Martial Law ang suportang kanilang hinihingi mula sa mga taong may malasakit sa kanila. Nais din nilang itigil na ang karahasan, harassment at pananakot sa kanilang mga pamilya at kamag-anak.

The post Salaysay ng walang kasalanan appeared first on Manila Today.

Sa isang press conference na idinaos sa National Council of Churches in the Philippines (NCCP) hinggil sa isinagawang International Solidarity Mission sa Mindanao nitong nakaraang linggo, nagpahayag ang ilan sa mga delegado ng kanilang mga mapapait na karanasan sa ilalim ng administrasyong Duterte at ng militarisasyon.

Isa sa mga nagsalaysay ng mapait na karanasan niya ay si Jong Monzon, secretary-general ng PASAKA Confederation of Lumad Organizations at Save Our Schools Network.

Ayon sa kanya, noong 2016 pa nagsimula ang kalupitan na kanilang nararanasan sa ilalim ng pamumuno ni Pang. Duterte.

“Napakalala po nitong administrasyong Duterte kasi every two days inaatake ang aming paaralan. Mula noong 2016 hanggang kasalukuyan, may 53 schools na ang pinasara at ipapasara ng administrasyong Duterte”, ani Monzon.

Ayon pa kay Monzon, umaabot na rin sa 200 pataas ang bilang ng kaso ng paglabag sa karapatang pantao at walong biktima ng extra-judicial killings sa paaralan ng mga Lumad. Samantala, ang mga guro naman ay kasalukuyan ding sinasampahan ng mga gawa-gawang kaso at nagsasagawa rin ng manhunt sa mga guro at mga lider ng samahan.

“Kung makikita mo sa aming mga community kasi palagi silang sinusundan, tulad ni teacher Jolita na hinuli at nilagyan ng kung anu-ano at ikinulong”, pahayag niya.

Si Teacher Jolita. Larawan mula sa Save Our Schools Facebook page.

Dagdag pa ni Monzon, umaabot na ng halos 11,000 pataas ang bilang ng mga nagbabakwit at ngayon ay inaasahan na tataas pa ang bilang nito kung hindi pagbibigyan ng pangulo ang hinaing ng mga katutubong lumad.

“Excuse me po, hindi namin kultura ang pumatay ng aming mga kapwa Pilipino at lalong-lalo na ng mga kapatid naming mga lumad”, sagot ni Monzon sa pahayag ni Duterte na pagbibigay ng PHp20,000 sa mga Lumad para patayin ang mga NPA.

Mararamdaman sa bawat salita na lumalabas sa kanyang bibig ang labis na pagkapoot at hinagpis na dinaramdam ng bawat isang Lumad na dumanas ng pagmamalupit sa kamay ng mga militar at ng rehimeng Duterte.

“Yung patuloy ninyong pag-atake sa aming community, yung mukha ng pagto-torture dito sa aming mga kapatid na nandyan sa Mindanao, kung pwede lang magmura, puta no. Kasi pinatay! Pinatay niya ang sarili niyang mga kadugo,” galit na sabi ni Monzon.

Isang malaking panghihinayang sa pagsuporta nila noong tumatakbo pa lamang sa pagkapangulo si Duterte ngunit sa ngayo’y ang pangulo pa mismo ang nagiging dahilan ng paghihirap nila. Ang pagkakapatay sa higit na tatlumpung mga Lumad ay isa nang halimbawa ng mga pangako na napako sa administrasyong ito.

Dagdag pa ni Monzon, “sa lahat ng nakaupo under Duterte regime, kaming mga Lumad na nasa Mindanao gusto naming sabihin sa inyo na kung patuloy kayong magpapakatuta nitong administrasyong ito, wala pong pupuntahan ang ating bayan.”

“Sa mga taong may puso pa na handang tumulong sa amin para sa karapatan naming mabuhay sa aming lupang ninuno, titindig po kami. Kung ano man po ang mangyari sa amin dahil nagsasalita kami, ako dito against the administration, handa aming mamatay para sa aming lupang ninuno,” sabi ni Monzon.

The post Hanggang kamatayang paglaban appeared first on Manila Today.

If walls could speak, then the huge painted edifice at the UP College of Fine Arts is a wall that shouts with righteous fury.

Painted on its surface is that of an iron-gloved President Rodrigo Duterte, offering the Philippines to America and China on a silver platter. However, America doesn’t want to share the plate with China. On its sides are ubiquitous issues that confront our society: the bomb-ravaged city of Marawi, jeepney phase-out and Duterte’s tax reform law.

The wall is known as a Freedom Wall. Students of the college are free to express their
sentiments, and this very freedom is being threatened by no other than the Duterte
administration itself, with its authoritarian tendencies looming over society.

The mural was initiated by organizations UGATLahi Artist Collective, Artists Circle Fraternity and Alay Sining with the support of the UP College of Fine Arts Student Council. Faculty members of the college also donated materials for the mural.

The mural’s title is Pulutan ng Dayuhan. Roughly translated, it means Foreigner’s Appetizer. Pulutan is served traditionally served as appetizer during Filipino drinking sessions.

According to UGATLahi- UP Chairman Luigi Almuena, the painting was a response to Duterte’s true character.

“Pasista at papet si Duterte, lumabas ang kanyang tunay na ugali. Hindi na siya nagkukunwaring maka-kaliwa. Mas pinapaburan niya ang mga dayuhang makapangyarihan kaysa mga mamamayan, ” said Almuena.

[Duterte is a fascist and a puppet. He has exposed his true character. He no longer pretends to be leftist. He favors foreign powers over his own people].

“Bilang mga iskolar ng bayan at mga artists ng kolehiyo, nagkaisa ang student council
katuwang ang ibang mga organisasyon sa lokal na magpinta bilang porma ng dissent sa
administrasyon ni Duterte,” said UP College of Fine Arts Vice-Chairperson Jeune Aramburo.

[As scholars of the people and artists of the college, the student council and various local
organizations have united to paint as form of dissent against the Duterte administration.]

The Freedom Wall is a strategic spot because it could be seen by a wide range of people: UP students and faculty, jeepney passengers traveling along the UP-Ikot route and residents of nearby communities such as Krus na Ligas and Village A.

UP activists earned the ire of President Duterte when students walked out of their classes and held protests on February 1. He threatened to give the rallying UP students’ slots to indigenous people.

However, artists such as Luigi Almuena remain unfazed by such threats.

“Hangga’t may mali sa lipunan, hangga’t naririyan ang banta ng diktadurya, hangga’t tuta si Duterte sa mga imperyalista, hindi kami titigil sa paglikha ng sining na pupukaw at nagmumulat sa mamamayan,” said Almuena.

[For as long as there is wrong in society, as long as the threat of dictatorship looms, as long as Duterte remains a lapdog of imperialism, we will not stop creating art that enlightens the people.]

Long recognized as a bastion of student activism, the University of the Philippines has always been associated with the protest movement. After all, it is the birthplace of radical student organizations Student Cultural Association of the Philippines, which later on evolved into Kabataang Makabayan. The activists of UP Diliman stood against dictatorship during the reign of Marcos’ Martial Law, and not a few have offered their lives.

With Duterte’s rising dictatorship, the artists of UP Diliman remain true to their militant roots, and the mural is but one response of a series of artworks already created by its students.

Last year alone, the members of UGATLahi in UP Diliman were involved with the creation of the “Rody’s Cube” the and “Trump Fidget Spinner” effigy.

The group plans to create more art in different forms. In the near future, UGATLahi will launch a zine with anti-fascism as its central theme.

mt-1-of-1

mt-1-of-1

mt-1-of-6

mt-1-of-6

mt-2-of-6

mt-2-of-6

mt-3-of-6

mt-3-of-6

mt-4-of-6

mt-4-of-6

mt-5-of-6

mt-5-of-6

mt-6-of-6

mt-6-of-6

Photos by Max Santiago

The post UP Fine Arts students’ mural, a creative response vs Duterte administration appeared first on Manila Today.

Pinaghinalaan. Pinagbintangan. Sa hukay ang hantungan.

Iyan ang kwento ng isang kapatid na nawalan ng kapatid sa North Cotabato. Ayon sa salaysay ni Jennilyn Baguio ng North Cotabato, isa sa mga lider ng Tinanaon Kulamanon Lumadnong Panaghiusa (TIKULPA) sa North Cotabato, isang organisasyon ng mga magsasaka, ang kanyang kapatid ay napagbintangan na kasapi ng New People’s Army.

Enero 12 ngayong taon nang kausapin ng kanilang barangay chairman ang kapatid ni Jennilyn at pinapasama sa batalyon upang sumuko at para matanggal ang pangalan sa mga inakusahang mayroong itinatagong baril.

Pagkatapos nito ay bumalik si Jennilyn sa barangay hall noong Enero 16 upang kumuha ng cedula at barangay clearance. Ngunit nagulat ito nang sabihing hindi siya bibigyan nito dahil utos ng military.

“Kasi sabi ng military na ayaw kaming bigyan ng cedula at barangay clearance kasi subjected kami na patayin.”

Inabisuhan siya ng isang barangay kagawad na umalis na dahil may mga military na pupunta kinagabihan para damputin siya. Samantalang ang kanyang kapatid naman ay nakatanggap ng isang text message na nagsasabing papatayin sila dahil sila daw ay mga tagasuporta ng New People’s Army.

Sumapit ang Enero 28. Tumawag ang kanyang kapatid sa ganap na alas otso ng umaga at sinabing magtungo sa isang barangay upang makapagbigay ito ng konting pera pambili ng bigas ng kanilang mga magulang. Nang tawagan niya ito noong alas diyes ng umaga ay hindi na ito sumasagot.

Nabalitaan na lamang niya na namatay na pala ito. Nagtamo siya ng 13 tama ng baril sa katawan at sa ulo.

“ ‘Yun pagka 10 am tumawag ako sa kanya. Hindi na sumagot kasi ‘yun na pala nangyari. Patay na siya. Sinundan siya ng dalawang nakamotorsiklo d’un malapit na sa barangay. D’un na siya binaril at thirteen na ano sa katawan niya at sa ulo. Gan’un ang nangyari sa kanya.”

Hindi pa dito natatapos ang pagpapasakit na naranansan ng pamilya nila Jennilyn. Maging ang kanyang ama na nai-stroke at nakahiga na lamang ay tinatanong nila tungkol sa mga armas na di-umano’y itinatago nila bilang mga pinaghihinalaang tagasuporta ng New People’s Army.

“Tinatanong nila ‘yung papa ko kaya kahit nakahiga na tinatanong kung saan ‘yung mga baril, saan nakalagay ‘yung baril, saan inilibing ‘yung baril kasi d’un sila nakatira sa bahay.”

Ang mga bahay na iniiwan ng mga tao ay tinitirhan ng mga sundalo. At iniipit nila ang mga taong natira pa sa bahay na tinutuluyan nila.

“Kasi ‘yun nga n’ung nangyari ‘yung August nangyari ‘yung nag-operasyon ‘yung Third IB (Infantry Batallion). D’un pa nga sila tumira sa bahay.”

“Kaya ‘yung mga kapatid ko tumawag ng ano, tumawag siya naghingi sa barangay captain namin na puntahan niyo naman kami dito kasi hindi kami makalabas dito. Kahit magpunta lang d’un sa tindahan magbili ng asin. Kasi sabi nila pumunta kayo d’un kasi magsumbong kayo sa mga NPA na nandito kami ganun ‘yung nangyari. “

Maging ang mga bata ay hindi ligtas sa panggigipit ng mga sundalo sa magsasaka. Ang mga anak ni Jennilyn ay isang buwan nang hindi pumapasok sa eskwelahan dahil sa martial law at tinatanong din ukol sa mga itinagong armas.

“Kahit ‘yun ngang ano eight years old atsaka five years old, three years old. Tinatanong nila saan nilibing ng mama niyo ‘yung baril kaya nga ‘yung mga bata akala nila ‘yung mga laruan. ‘Yung mga baril barilan ganun. Inilibing nila. “

Hindi nagtangkang magsumbong sa mga pulis sina Jennilyn dahil mismong ang mga pulis ay takot din.

“ Walang pulis na pumunta d’un kasi natakot din sila. Sabi nila natatakot din sila.”

Maging ang kabuhayan nina Jennilyn ay naapektuhan na. Hindi sila nakakapagtanim ng mga pananim dahil sa takot sa mga sundalo at takot na mapagbintangan na kasapi ng New People’s Army.

“Kasi kapag magpunta ka d’un talaga, nakita ka ng mga military, pinagsasabihan ka na. Pagbibintangan ka na NPA so ganun ang nangyari. Hindi talaga nakabubuti ‘yung martial law na nangyayari ngayon dito sa Mindanao. “

“Kahit nga ‘yung mga ano mga kabayo namin naiwan d’un, wala nang nag-aalaga. Ang sabi ko sa kapatid ko pumunta na lang kayo dito kasi ang buhay isa lang. ‘Yung mga pananim hindi naman makatulong sa atin lalo na ‘yung mga kalabaw kahit iwan niyo na lang d’un basta ‘yung mga buhay natin ma-safe lang. “

Sino ba ang tunay na kakampi? Sino na ang ating kaaway? Habang tumatagal ang martial law sa Mindanao ay mas lumalala ang mga pasakit na nararanasan ng mga tao rito. Ito ba ang pagbabago na sinasabi ni Duterte? Ito ba ang pagbabago na inihanda niya para sa atin?

Pinatay ang kapatid ni Jennilyn Baguio nang pinaghinalaan silang kasapi o tagasuporta ng New People’s Army. Larawan ni Sarah de Leon

The post Sa pagitan ng buhay at kamatayan appeared first on Manila Today.

On February 24, thousands of people joined the anti-fascist, anti-dictatorship march from Cubao to the EDSA People Power Monument.

A few meters from the main program stage, a six-foot slingshot made of wood, bungee cords, and a plastic vegetable strainer was unveiled. From the makeshift contraption, several balls bearing the face of President Rodrigo Duterte were launched. Each ball carried the message “Duterte, patalsikin!” (“Oust Duterte!”)

The slingshot was mounted by the peasant advocates of the artist network SAKA (Sama-samang Artista para sa Kilusang Agraryo).

Fellow protesters in the crowd caught the balls and threw them back to SAKA so the slingshot could ‘eject’ Duterte again and again.

The activity was consistent with the artist network’s statement released a day prior to the march. “Marapat lang na magbigkis ang sambayanan para labanan ang administrasyong nagtataguyod ng[…] diktadurya [ni Duterte]” (“The nation must come together to fight the administration establishing Duterte’s dictatorship”), the statement declared. “Sa pagpapatalsik ng diktador, taumbayan ang tirador” (“In ejecting a dictator, the people are the slingshot”), it concluded.

According to the group, charter change would only aggravate agricultural backwardness in the countryside and stunt industrial growth through its promotion of 100% foreign land ownership. Federalism under existing semi-feudal conditions would only reinforce the anti-farmer hacienda system. The group also decried the increasing militarization in the countryside.

Their statement was accompanied by a caricature of Duterte, shot into the air by peasants with a slingshot made of two giant sickles.

Read the full statement here.

Like SAKA’s Facebook page for more updates from the artist network.

The post Artists, peasant advocates unveil anti-fascist slingshot appeared first on Manila Today.

“Kahit ilang sako pa ‘yang pera niyo, hindi ko ‘yan tatanggapin.”

Itong matatag na paninindigan ng paglaban sa kanilang lupain ang nagdulot ng pagkakitil sa buhay ni Datu Victor Danyan kasama ang pito pang T’boli at Dulangan Manobo na sina Victor Danyan, Jr., Artemio Dangyan, Pato Celarbo, Samuel Angkoy, Boot Lagase, Mateng Bangalore at si Toto na pare-parehong nasawi sa Lake Sebu Massacre.

Isa sa walong namatay ang asawa ni Nelly Danyan. Tanghali, ika-3 ng Disyembre, 2017 nang maganap ang putukang nakipagsapawan sa bawat pag-iyak ng mga tao sa kanila sa Sitio Datal Bonlangon, Brgy. Ned, Lake Sebu sa South Cotabato.

Ayon kay Nanay Nelly, matapos niyang mabalitaan na naroroon na sa kanilang komunidad ang pwersa ng 27^th at 33^rd Infantry Battalion ng AFP, agad-agad siyang umuwi sa kanilang bahay upang tipunin ang kanyang mga anak at nagtungo sa taniman nila ng mais. Nalaman na lamang niya na namatay na ang kanyang asawa. Mula nito’y hindi na niya nakita pa ang kanyang asawa.

Ilang oras matapos ang pagpapaulan ng bala sa hanay ng militar, agad na nagbakwit si Nanay Nelly kasama ang iba pang taong apektado sa kanilang komunidad. Ito ay dahil sa takot na isa sa kanila ang madagdag sa bilang ng mga nasawi.

Dahil sa hindi pagpayag na isuko sa kumpanyang David M. Consunji Corp. (DMCI) ang 1,6000 ektaryang lupaing kanilang kinatitirikan, ginamitan ng dahas ang sapilitang pangangamkam dito. Sa tulong ng mga militar at sa pagpapalakas pa lalo ng pwersa sa pamamagitan ng batas militar sa Mindanao, pinatay nila ang mga katutubong dumepensa sa kanilang lupang ninuno.

Para kay Nanay Nelly, wala raw naidulot na maganda ang Batas Militar sa kanila. Nagiging daan lang ito upang patuloy silang dahasin at pagsamantalahan.

Sa ganitong kaganapan na patuloy ang pamamaslang patuloy ring nag-iiba ang kulay ng lupang sinilangan.

The post Martial Law sa Mindanao | Pula ang Lupang Sinilangan appeared first on Manila Today.

Pumanaw ang pambansang tagapagsalita ng Kilos na Manggagawa at pangulo ng Samahan ng mga Janitor sa PUP-NAFLU-KMU na si Ricardo “Ka Rey” Cagomoc noong Marso 8. Sa tulong ng kanyang asawa na si Fely, muli naming binalikan ang pagiging isang ama, masigasig na manggagawa ng Politeknikong Unibersidad ng Pilipinas (PUP) at lider-manggagawa.

Namulat sa kanyang mga karapatan at naging aktibo sa pagtataguyod nito si Ka Rey nang pumutok ang una nilang welga noong 2003 sa PUP. Dito na nagsimula ang paglahok at pakikisangkot ni Ka Rey mula sa mga isyu sa pamantasan, sa komunidad hanggang sa mga usaping pambayan.

“May pamilya din yan, may nag-aaral na mga bata, ganun na lang ba ang gagawin nila? Hirap na nga ang tao, pahihirapan pa nila . Hirap na nga, tas tatanggalin pa,” minsang nasabi ni Ka Rey hinggil sa nakaambang pagtatanggal sa mga manggagawa sa PUP.

Ayon kay Nanay Fely, mabait at matulungin si Tatay Rey sa lahat ng mga taong nangangailangan ng tulong, lalo na sa mga kasamahan nito sa trabaho. Tinutulungan niya maging mga estudyante sa PUP, na malalapit sa puso niya sa tagal ng paglilingkod sa pamantasan.

Dagdag pa ni Nanay Fely, “Matindi ang panindigan niya at matatag siya sa pakikibaka. Ginagawa niya lahat para lang ‘di matanggal ang mga kasamahan niya. Kahit wala siyang makain basta may lumapit sa kanya binibigyan niya o kaya tinutulungan niya. Nakasuhan na rin siya sa PUP, ilang beses na, pero naipanalo niya. Hindi lang siya sa PUP kumikilos.”

May panahong dudukutin siya noong nagwelga sila, pero itinago siya ng mga kasamahan niya. Napakarami na ring nag-alok sa kanya ng bahay at lupa pero ‘di  pa rin siya natinag.

Katulad ni Ka Rey ay miyembro rin ng organisasyon si Fely. Hindi nga lang kasing-aktibo ni Ka Rey, dahil na rin na si Fely ang nag-aalaga at nag-aasikaso sa kanilang apat na anak. Ngunit kahit galing mula trabaho si Ka Rey ay tila hindi ito kakakitaan ng kapaguran mula sa gawain sa PUP hanggang sa kanilang bahay.

Hindi masusukat ang pagmamahal ni Ka Rey sa sambayanan, ngunit hindi rin naman matatawaran ang pagmamahal niya sa kaniyang mga anak. Kwento pa ni Nanay Fely ay palaging sabik ang kanyang mga anak kapag isinasama ni Ka Rey ang mga ito sa rali partikular lalo na tuwing Araw ng Paggawa o Mayo Uno. Sama-sama silang pamilya na lumalahok sa mga kilos-protesta.  Dagdag pa ni Fely, istrikto bilang ama si Ka Rey. Hindi nito hinahayaan na sobrang gabi umuwi ang kanyang mga anak, maging ang kanyang asawa. Sinisikap ni Ka Rey tiyaking palagi ang kaligtasan ng kanyang pamilya. At dahil nakatatanggap siya paminsan-minsan ng mga banta sa kanyang buhay ay hindi na niya magawang masundo o mahatid ang kanyang mga anak sa eskwelahan, sa pagnanais na ilayo ang mga anak niya sa nakaambang panganib sa kanila.

“Araw ng Sabado, galing siya sa mga meeting, araw araw siya may meeting. Sunod-sunod ang kanyang meeting. Siguro sa pagod ‘yun, 6pm dinala na siya sa ospital, sumisikip ang dibdib niya. Walang bakanteng higaan, punong puno rin ang ospital. Ang sabi sa amin ay ‘di naman daw ganuong malubha ang kalagayan niya. Binigyan kami ng rekwes na magpa check-up sa labas (sa iba pang ospital) ng ihi, dugo, etc. Tapos sinugod na siya ng Huwebes ng madaling araw,” pagbabalik ni Nanay Fely sa pagbagsak ng kalusugan ni Ka Rey.

Kitang-kita ang pag-aalala ni Ka Rey sa organisasyon at sa kanyang mga kasamahan kahit sa mga huling minuto ng kanyang buhay, hindi siya nag-atubiling tumulong sa abot ng kanyang makakaya at hindi nagdadalawang-isip na ipaglaban ang karapatan nilang manggagawa sa PUP at maging ng mga estudyante.

“Kahit sa huling hininga niya’y iniisip parin niya kung paano siya makatutulong kung mawawala na siya,” ani Fely na sa pagsasabi nito’y hindi na rin napigilan lumuha.

Hindi man kapiling ng mga mahal sa buhay ni Ka Rey ang butihin nilang padre de pamilya ay habambuhay namang mananatili ang kanyang mga alaala at ambag sa kanyang organisasyon, komunidad at sektor. Patuloy ang paglaban sa karapatan ng mga manggagawa, patuloy ang pakikibaka.

Pinakamataas na pagpupugay sa’yo, Ka Rey!

The post Ka Rey appeared first on Manila Today.

Tuwing dumarating ang Semana Santa, nagiging abala ang mga Katoliko sa mga tradisyong isinasabuhay ang buhay, pagdurusa, at kamatayan ni Hesus. Nariyan ang Senakulo o Passion Play na sa Pilipinas ay nagsimula noon pang 1904 sa Cainta, Rizal. Sa mga parokya, kapilya, opisina, o bahay nagaganap ang pabasa ng Pasyon ni Hesus. Bilang bahagi ng kanilang panata, mayroong mga indibidwal na nagpapalatigo at nagpapapako sa krus sa San Fernando, Pampanga.

Sa mga tradisyong ito, ipinapakita ang kusang-loob na paghihirap at sakripisyo ni Hesus para mapawalang-sala ang mamamayan. Sa ilang mga komunidad sa Metro Manila, mayroong mga grupong pang-teatro na itinatanghal ang pagpapakasakit ng mamamayan dahil sa mga kasalanan ng iilan.  

Kalbaryo ng Mamamayan

Nagsimula ang makabagong bersyon ng pasyon ni Hesus sa Metro Manila noon pang dekada 80. Naniniwala ang mga progresibong grupong nag-oorganisa nito na ang pagdurusa ni Hesus ay sumasalamin sa paghihirap ng mamamayan sa kasalukuyang panahon. 

Nagpapatuloy ang ganitong tradisyon hanggang sa kasalukuyan. Isang linggo bago ang Semana Santa, isinasadula ng mga progresibong grupo sa pangunguna ng Kalipunan ng Damayang Mahinirap (Kadamay) ang ‘Kalbaryo ng Mamamayan’. Pasan ng mga karakter na Hesus, Dimas, at Hestas – na kumakatawan sa mamamayang Pilipino – ang mga krus na may nakasulat na ‘imperyalismo’, ‘burukrata kapitalismo’, at ‘pyudalismo’. Para sa mga aktibistang bitbit ang pambansa-demokratikong linya, ang kahirapan ng sambayanang Pilipino ay nag-uugat sa nabanggit na tatlong ‘salot sa lipunan’.

Sa madaling pagpapaliwanag, ang imperyalismo ay ang pagkukubabaw ng mga imperyalistang bansa tulad ng US sa mga neo-kolonya nito tulad ng Pilipinas sa pamamagitan ng pagkontrol sa mga batas at polisiya sa larangan ng ekonomya, politika, militar, at kultura; burukrata-kapitalismo ang pagpapatakbo ng gobyerno bilang negosyo na nagreresulta sa korupsyon, political dynasty, pribatisasyon sa mga serbisyong panlipunan, at iba pa; pyudalismo ang pagpapanatili ng atrasadong pagsasaka sa pagmamay-ari at kontrol ng mga malalaking panginoong maylupa upang mapanatili ang import-dependent at export-oriented na kalakaran ng Pilipinas sa ibang bansa, lalo na sa US.

Ginaganap rin ang Kalbaryo sa mga komunidad ng Metro Manila. Sa pangunguna ng Bayan Caloocan at sa pakikipagtulungan sa SIKLAB (Sining Kabataan Alay sa Bayan), Anakbayan Caloocan, at Rise Up, ipinamalas ng kabataan ang kanilang talento sa pag-arte sa lokal na pagsasadula ng Kalbaryo isang linggo bago ang Semana Santa ngayong taon.

Ayon kay Edgardo Arguelles ng Bayan Caloocan at direktor ng dula, umaangkop sa karanasan ng mamamayan ang kwento, kaya nag-iiba ang mga pinagdadaanan ng mga “makabagong Hesus” sa bawat taon. Para sa Kalbaryo ngayong taon, pinili ng Bayan Caloocan ang isyu ng extrajudicial killings dala ng gera kontra-droga; sunod-sunod na demolisyon sa mga komunidad ng maralitang tagalungsod; mababang sahod at kontraktwalisasyon sa mga pagawaan; at anomalya sa Dengvaxia na nagdulot ng pagkakasakit at pagkamatay ng mga batang nabigyan ng bakuna.

Ipinakilala rin sa dula ang mga tagausig ni Hesus: si Duterte bilang Pontio Pilato, justice secretary Aguirre bilang si Caiapas o si Herodes, at si ‘Bato dela Rosa’ bilang pinuno ng mga sundalong Roman. Idinidiin ng mga karakter na ito na ang mga naghahari noon hanggang ngayon ay may sari-sariling mga interes at hindi kailanman bibitbitin ang mga hangarin ng kanilang pinaglilingkuran.

“Kung meron mang serbisyong inilalaan ang gobyerno sa mamamayan, panandalian lang ito. Sinisimbolo ng mga banderitas at bula ang pagiging pansamantala at hungkag ng mga pangako ng gobyerno,” sabi ni Arguelles.

Isang halimbawa, ayon sa direktor, ang D.O. 174 ng Department of Labor and Employment na naglalayong wakasan ang kontraktwal na paggawa sa Pilipinas. Bunsod ito ng pangako ni Duterte noong eleksyon na sa tingin ng mga progresibong organisasyon ay hindi pa rin natutupad sa kabila ng pagsasabi ni labor secretary Silvestre Bello III na marami nang naging regular na manggagawa. Isinalarawan sa dula ang pagiging huwad ng department order, bagkus ay pinapalala pa nito ang kalagayan ng mga manggagawa at nagpapaalwan ng buhay ng mga malalaking kapitalista.

Sining na naglilingkod sa mamamayan

Naniniwala si Arguelles na tungkulin ng mga tagapagtaguyod ng sining ang pagsasalarawan ng buhay ng mamamayang mahihirap, pinagsasamantalahan, at inaapi.  “Ang sining ay dapat naglilingkod sa masa dahil ang inspirasyon nito ay nagmumula rin sa masa,” sabi ni Arguelles.

Paniniwala rin ng direktor at ng mga kabataan sa SIKLAB na ang paglilingkod sa kapwa ay hindi lang humahantong sa pagtatanghal ng kanilang mga dula. Pagkatapos ng bawat dula sa mga barangay sa Caloocan, agad na nagsagawa ang mga lokal na lider ng barangay ng general assembly. Bahagi ito ng prinsipyo ng pagmumulat, pag-oorganisa, at pagpapakilos ng mamamayan para kolektibo nilang ipaglaban ang kanilang mga karapatan sa lupa, pabahay, trabaho, edukasyon, kalusugan, at iba pa.

Kung sa tradisyunal na senakulo ay muling mabubuhay si Hesus, sa makabagong dula naman ay mabubuhay ring muli ang mamamayan sa pamamagitan ng kanilang sama-samang pakikibaka.

The post Kalbaryo ng Mamamayan appeared first on Manila Today.

“Mabuting mamatay ka na nandyan sa katarungan at hustisya ng bayan.”

Ganito sinalag ni Carlos Trageya nang sabihan siya ng mga militar na babarilin siya kapag ipinagpatuloy niya ang katigasan ng kanyang ulo at magpumilit na hindi sumuko.

Para sa kanya walang dahilan upang sumuko, dahil naniniwala siyang walang kasalanan ang kanyang paglaban. Isang aktibong lider-magsasaka ng Kilusang Mambubukid ng Pilipinas (KMP) si Carlos.

Sa ngayon, pangunahing kampanya nila ang panawagan ng mga biktima ng Bagyong Pablo. Dahil hanggang ngayon daw ay marami pa ring walang masilungang bahay partikular na ang mga Agri Workers, mula nang humagupit ang bagyo sa kanilang probinsya. Inaangkin pa raw ‘di umano ng mga Local Government Unit (LGU’s) ang mga bahay na dapat ay para sa mga biktima.

Bukod pa sa suliraning ibinigay ng unos na ito, dumadagdag pa sa problema nila ang mga militar.

Patuloy raw ang mga itong nanakot at nanghaharass sa kanilang lugar, lalo na sa mga lider magsasaka. Isa pa nga raw na miyembro ng Compostela Farmers Association ang pinaslang ng Military Intelligence Batallion (MIB).

Ayon pa kay Carlos, mismong ang MIB daw ay umaming sila ang pumatay dito. Dumoble pa ang kapangyarihan ng mga militar nang magdeklara ang kasalukuyang administrasyon ng Batas Militar sa buong Mindanao. Pangunahing target nila ang mga lider ng mga iba’t ibang organisasyon. Halos buwan-buwan daw ay hindi na bago ang balitang mayroon na namang pinatay sa hanay ng mga aktibista. Hinuha nila, kaya raw pilit na umaabante ang hukbo ng gobyerno sa Mindanao ay upang protektahan ang mga dambuhalang mga minahan, gaya na lamang ng Agusan Mining Corp.

Ayon sa Karapatan, 80 sa 126 na kaso ng pampulitikang pamamaslang ay nanggagaling sa Mindanao. Kasama dito ang 9 kaso sa Northern Mindanao; 10 sa Caraga; 13 sa SoCSKSargen; 28 sa Southern Mindanao; at 10 sa ARMM.

Karamihan ng mga biktima ay mga magsasaka at katutubo. Sa ilalim ng kontra-insurhensyang programa ng gubyerno na Oplan Kapayapaan, pinaparatangan ang mga magsasaka at katutubo na mga myembro o tagasuporta ng New People’s Army.

Patuloy umanong siyang titindig sa kabila ng mga bantang ito. Dahil ang tanging isinisigaw lang naman nila ay katarungan, hustisya ng mamamayan, pigilan ang pagkawasak ng kalikasan,proteksyon sa mga katutubo at lupang bubungkalin para sa mga magsasaka.

The post Martial Law sa Mindanao | Mabuting mamatay na may ipinaglalaban appeared first on Manila Today.

Kilalanin si Bobong Tuco, isang 28-anyos na nakatira sa Davao at isa sa mga nakaranas ng karahasang dala ng militar sa kanayunan.

Ayon sa kanyang salaysay, alas-6 nang umaga, habang hindi pa gising ang mga kapitbahay niya, ay mayroon nang naganap na engkwentro sa kabilang baryo malapit lamang sa kanilang komunidad. Pagpapatak ng alas-7 nang umaga ay umalis doon ang mga sundalo at pumunta naman sa kanilang komunidad. Tinanong ang mga kapitbahay nu Bobong kung saan nila tinatago ang mga New Peoples Army (NPA).

Ang tanging naging tugon na lamang ni Bobong ay, “Walang NPA dito, ‘di namin nakita ang mga NPA”. Hindi nakuntento ang mga militar sa pagdadala ng takot sa mga mamamayan roon kaya’t pagkarating ng hapon ay dinala si Bobong ng mga sundalo at pinilit na gawing giya patungon sa mga maliliit na sitio, ngunit nasa kalagitnan pa lamang sila ng daan ay pinabalik na si Bobong sa kanilang lugar.

“Masakit sa akin na ginawa pa akong giya dahil hindi ko naman alam kung saan ang mga NPA,” ani Bobong. Ayon pa sa kanya ay 18 na mga sundalo ang nasa kanilang bahay at hinaharass sila, at 22 mga sundalo ang nag-operasyon sa kanilang komunidad.

Bukod pa sa karanasan nilang iyan, noong buwan ng Agosoto ay ikinuwento pa ni Bobong na kapag pumupunta ang mga militar sa kanilang komunidad ay hindi ito nagsusuot ng mga uniporme at naka-sibilyan lamang nang sa gayo’y hindi sila mahalata ng mga tao roon.

Dahil sa panghaharass ng mga militar sa kanila ay nagbunga ito ng pagkatakot ng mga sibilyan dahil sa taglay ng mga militar na kabangisan. Kaya’t ang tangi nilang hiling at mensahe kay Duterte ay tuluyang pagtigil sa Martial Law sapagkat ang mga sibilyan at mga Lumad ang natatakot dahil sa kanilang presensya sa kanilang lugar.

The post Martial Law sa Mindanao | Bangis ng militar appeared first on Manila Today.