Noel

‘Proud being gay’ si Noel Navarro, 36 taong gulang at unang beses na makapunta sa Pride March. Kagaya ng iba pang unang beses ding makadalo ng Pride March ay nais na ni Noel noong bata pa na makadalo sa ganitong klaseng pagdiriwang ngunit bawal, pigil at tago pa siya noon. Maswerte ang naging sitwasyon ni Noel nang maggawa niyang umamin sa kanyang pamilya sa tunay niyang kasarian.

“Nagkaroon ako ng problema sa family before, pero hindi nila ako pinagsasabihan kahit na bakla ako. As long as wala akong ginagawang masama at wala akong tinatapakan na tao,” pagbabahagi ni Noel.

Ani Noel, napagtanto niya na siya ay isang gay noong nasa grade 4 pa lamang siya.

Noong una ay sa kanyang mga kaibigan pa lamang siya umaamin. Pagdating sa kanilang bahay ay medyo ingat siya sa kanyang mga kilos, ngunit kalaunan ay natuto siyang magpakatotoo sa lahat.

Sa kasalukuyan ay masaya siya sa piling ng kanyang karelasyon at namumuhay ng malayang naipapahayag ang sarili, sa kabila ng kani-kanilang mga agam-agam sa buhay at sa kabila ng mapanghusgang lipunan.

Napakarami pang tao ang dinaranas ang diskiriminasyon ng lipunan lalo na sa pamilya kaya mensahe ni Noel para sa lahat.

“I know mahirap yung ganyang sitwasyon, na-overcome ko siya, as long as nandun yung respeto sa sarili mo. Go lang tayo kasi parents [are] always parents. Alam nila kung anong nararamdaman ng anak nila. Nahihiya lang sila magtanong sa atin at nahihiya rin tayo mag-out sa kanila. Just be proud being gay,” mensahe ni Noel.

Renmar, Yuri, Jerco

Mula San Pablo, Laguna ay dinayo pa ng mga magkakaibigang sina Renmar, Yuri, Jerco ang Marikina City upang makadalo at makisaya sa Pride March.

Hindi nila pinalampas ang pagkakataong makiisa LGBT community. Simula pa lamang bata ay pare-parehas na nilang napagtanto ang tunay nilang mga kasarian at hindi ito naging madali para sa tatlo.

Kay Yuri na isang bisexual at puro babae ang mga kapatid, naging mahirap ang naging pagtanggap ng kanyang pamilya noong una ngunit pinili niyang maging totoo sa kanyang sarili.

Naging bukas naman ang unico hijo na si Renmar sa kanyang mga magulang.

“Nag-iisang anak ako ‘tas kumaliwa pa, so mahirap ‘yun tanggapin pero you just have to make your parents understand on what you’re going through and express yourself to them, open up to them as well,” aniya.

At para sa 21 anyos na si Jerco, naging salik at impluwensiya sa kanyang pagiging gay ang pagkakaroon maraming babae sa kanilang bahay. Wala naman siyang pagsisisi at proud siya sa kanyang sarili.

Mahirap ipakilala ang sarili at manindigan para sa karapatan sa lipunang may stigma o hindi pa rin nauunawaan ang LGBTQIA, ngunit naggawa nina Yuri, Renmar at Jerco.

“Take your time kasi iba-iba naman tayo ng circumstances, so kung kaya niyo nang mag-out and you know the consequences of coming out, then you should go and fight for your rights,” payo ni Renmar.

JC

Bitbit ni JC, 17 anyos, ang pinag-ipunan niyang Pride Flag sa isinagawang Pride March sa Marikina noong Hunyo 30.

Pumunta si JC sa Pride March dahil nais niyang gamitin ang ganitong event upang mag-out at makisaya. Hindi na lingid sa kanyang kaalaman na simula bata pa lamang ay isa na siyang lesbian. Ngunit kung gaano kadali sa kanya na matuklasan ito sa kanyang sarili ay ganoon naman kahirap ang kalbaryo na hinaharap niya para ipakilala ang sarili sa kanyang pamilya.

Mayroong pagkakataong pinipilit siya ng kanyang tita na pagsuotin ng dress. Ngunit kahit anong pilit ng kanyang tita ay talagang ayaw ni JC.  Doon na humantong na kinuwestiyon niya ang kanyang sarili, “mali ba na ganito ako?”.

Hindi rin nakaligtas si JC sa kanyang mga kaklase. Sa hindi inaasahang pagkakataon ay kaklase niya mismo ang nag-out sa kanya sa loob ng klasrum.

Kwento ni JC, “manliligaw ko ‘yun pero nung nalaman niya eh pinagkalat niya na lesbian ako. Eh ‘di pa ‘ko ready nun, ‘tas i-a-out niya ‘ko ng ganun.”

Marami man ang pagsubok na diranas ng katulad ni JC sa ganitong klaseng lipunan, nananatili pa rin ang kanyang positibong pananaw.

“Wag silang matakot, marami mang manghuhusga, wala naman silang magagawa eh, words lang naman yun.”

The post #RiseUpTogether | Mga mukha sa Pride March 2018 appeared first on Manila Today.

“Ako na lang ang tagain niyo,  wag ang mga anak ko”,  ani ni Lola Gregoria nung minsang sugurin sila ng mga gustong umangkin ng kanilang lupa.

Habang nakikipagkuwentuhan ako sa mga nagpapahingang magsasaka ng Lupang Ramos ay naagaw ni Lola Gregoria Tapawan ang aking atensyon nang pumasok siya sa kubol na pinagtutuluyan namin nang may hawak na karit.

Pinuntahan ko siya at nagsimulang makipagkwentuhan. Agad kong tinanong kung nagsasaka pa ba siya.  Tumutulong daw siyang magtabas ng mga damo at nagbabantay daw ng kanilang mga tanim.

Kulubot na ang balat ni Lola halatang matagal na panahon ng naging kaibigan ang mga palay at araw.  Walong taong gulang pa lang ay nagsimula nang magsaka si Lola Gregoria. Kasa-kasama na siya ng kaniyang tatay sa initan. Hindi na niya naranasang umupo sa silid-aralan at mag-aral.

“Imbis na papel at ballpen ang hawak ko,  asarin,  bareta,  itak,  yatab,  karit ang mas gamay ko”,  emosyonal na paglalahad ni lola. ” Kinalyo na nga ako sa pagsasaka”,  dagdag pa niya.

Setenta’y kuwatrong taong gulang na si Lola Gregoria,  isa sa pinakamatandang babae sa kanilang samahan.  May siyam na anak si Lola at lahat ay kasama niya sa Lupang Ramos. Malalim ang ugnayan ng lupa at kay Lola Gregoria.  Bukod sa pinupuno nito ang kaniyang mga kuko sa tuwing magbubungkal ay lupa rin ang kasama niya sa pagtaguyod ng kaniyang mga anak lalo n’ung pumanaw ang kaniyang asawa.

“Sa akin,  habang-buhay kong ipaglalaban ang lupang ito dahil dito kami nabuhay”, ani Lola.

Mababaw ang luha ni Lola nang magsimula siyang magkuwento tungkol sa karanasan niya sa Lupang Ramos.

Dating pagmamay-ari ng mga Kastilang prayle ang Lupang Ramos at noong sinakop ng Amerikano ang Pilipinas ay ginawang pampublikong lupa. Kasama ang mga kamag-anak ni Lola Gregoria sa mga unang dumating at nanirahan sa Lupang Ramos. Taong 1965, sumulpot ang angkan ni Emerito Ramos at iginiit ang pagmamay-ari ng 372 ektaryang lupa. Iginiit rin ng angkan ang pagtatanim ng tubo sa erya kahit pa sa bisa ng repormang agraryo ay tatamnan dapat ito ng palay at mais. Noong naisabatas ang Comprehensive Agrarian Reform Program (CARP), pilit na pinaalis ng mga Ramos ang mga magsasakang matagal nang nagbubungkal sa lupa.

Bumuo ang mga magsasaka sa Lupang Ramos ng mga samahan upang tumindig sa lehitimong pagmamay-ari nila sa lupa. Sa ilalim ng bandila ng Katipunan ng mga Lehitimong Magsasaka ng Lupang Ramos (KASAMA-LR), sama-samang isinusulong nila Lola Gregoria ang tunay na reporma sa lupa.

“Nitong nakaraan, sinugod kami ng mga kaaway, minumura kami at tinatanong kung magkano ang bayad samin dahil dodoblehin daw nila ibigay lang ang lupa sa kanila. ‘Di namin pinatulan pero sobrang sakit talaga ng mga sinasabi nila sa amin. Nagtimpi lang kami dahil sayang ang (ilang) taon na naming pakikipaglaban”,  pautal utal na pagkukuwento ni Lola dahil sa pag-iyak.

Hindi rin kayang makita ni Lola na nasasaktan ang kaniyang mga anak kung kaya’t sinasamahan niya daw talaga ang mga ito kapag magbubungkal at malapit sa mga kaaway dahil baka magkaroon daw ulit ng komosyon.

Si Lola Gregoria ay isang inang kayang gawin ang lahat para sa kaniyang mga anak at apo.  Ang kaniyang paglaban sa Lupang Ramos ay hindi para sa kaniyang sariling interes. Nakatanaw siya sa magandang kinabukasan ng kaniyang mga anak at ng iba pang kasama sa kanilang pagtatagumpay.

Tagos sa puso ang kuwento ni Lola Gregoria na sumasalamin sa kalagayan ng marami pang magsasaka sa kasalukuyan na dumaranas ng pananamantala at pang aapi ng mga malalaking negosyante at taong tinitignan na isang espasyo lamang ang lupa upang pagtayuan ng mga gusaling pang-negosyo. Isang malayong pagtingin sa katulad ni Lola Gregoria at ng kanyang mga kasamahan na tinuturing na buhay ang lupa.

The post #LupangRamos | Sa paglaban para sa lupa, walang kinikilalang edad si Lola Gregoria appeared first on Manila Today.

Masigla, malakas, bukas sa kaisipang pakikibaka. Ganiyan inilarawan ni Amado Guerrero ang mga kabataan.  Sabi naman ni Dr. Jose Rizal, pag-asa ng bayan ang kabataan.

Sabay na lumaki sina Jojo Mercado at Carlo Montoya sa Brgy. Langkaan,  Dasmariñas, Cavite. Pareho silang nag-eedad ng 19. Si Jojo ay nasa grade 10 samantalang si Carlo ay nasa ikalawang taon na sana sa kolehiyo. Sa Lupang Ramos mismo sila iniluwal, namulat, at nagpasyang makibaka.

Bilang mga anak ng magsasaka, nakararanas sila ng iba’t ibang pangmamata ng ibang kabataan dahil sa estado ng kanilang pamilya.

“Minsan naitatanong din namin syempre kung bakit nga ba ganito ang kalagayan namin,  at bakit iba ang estado nila?” pagkukuwento ni Carlo.

Ngunit sa tulong ng matiyagang pagpapaliwanag ng kanilang magulang at sa direktang karanasan ay mas naintindihan na nila ang kanilang tunay na sitwasyon.  Hindi na nila tinignan pang mababa kanilang kalagayan sa iba.

“Ang aming magulang ay unti-unting pinaliwanag sa’min na ganito ang sitwasyon namin,  ito ang trabaho namin. At ano naman kung ang mga magulang namin ay magsasaka? Pinagmamalaki ko yun dahil sila ay naghihirap sa pagsasaka”,  matapang na paglalahad ni Carlo.

Myembro ng Katipunan ng mga Lehitimong Magsasaka ng Lupang Ramos (KASAMA-LR) ang mga magulang nina Jojo at Carlo. Sumasama rin ang dalawa sa mga kilos-protesta, bungkalan, at iba pang aktibidad ng organisasyon. Sa sama-samang pagkilos natagpuan ng mga magsasaka sa Lupang Ramos ang dignidad upang igiit at ipaglaban ang pagmamay-ari sa lupa.

Hindi bagong phone,  laptop, PS4 o bagong damit pang profile photo sa Facebook ang gustong makamit nina Jojo at Carlo.  Tunay na reporma sa lupa, ‘yung maipamahagi sa mga magsasaka at mapakinabangan ang mga lupang agrikultural ang kanilang gusto.

“Sa ibang mga kabataan,  tignan at pag-aralan nila ang paligid at maging pantay ang pagtingin nila sa amin dahil hindi naman kami iba sa kanila” Ani ni Jojo.

Sila ay tulad din ng ibang kabataang tumigil o hindi nag-aral dahil sa problema sa pinansya.  Napagkakaitan sila ng pangunahin nilang karapatan sa libre at dekalidad na edukasyon.  Sa ngayon ay tumutulong na sila sa pagsasaka ng Lupang Ramos kasama ang kanilang pamilya habang patuloy na pinaglalaban ang kanilang ligal na karapatan dito.

The post #LupangRamos | Sina Jojo at Carlo, kababata at kasama sa pakikibaka appeared first on Manila Today.

She is a woman one could not forget. She is fairly small, barely reaching five feet in height, but is armed with a bright, toothy smile, a sharp sense of humor, and a tender “Sige, anak,” to every young person she meets.

Carmelita Abaya, 53, is one of the famers of Katipunan ng mga Lehitimong Magsasaka at Mamamayan sa Lupang Ramos (KASAMA – LR), a farmer’s organization fighting for the distribution of the 372-hectare Lupang Ramos in Dasmariñas, Cavite to farmers who have occupied and tilled the land for the past century.

Nanay Carmelita, as she is fondly called, recounts her childhood living in Lupang Ramos. She, like many other farmers in the organization, had been born and raised in that land.

“Mula sa mga ninuno ko, mga lolo at lola ko, mga magulang ko, hanggang sa ako na at mga kapatid at pinsan ko, dito na kami nabuhay. Nabuhay talaga kami sa pagsasaka dito,” she says.

She joined KASAMA-LR in 2010, upon seeing their efforts towards attaining genuine land reform, as opposed to the people they called ‘kontras’, who already have agreements with land developers such as the Ayalas, who are willing to pay a hefty sum in exchange for the land they know to be home. Even the police seem to be in on it, she says, pointing towards the kontras’ camp, which was visible from theirs.

“Kita niyo yung police mobile? Kahit noong nagkagulo dito, wala talagang ginawa ang mga pulis, pinanood lang nila yung karahasang ginawa ng kontras sa amin,” she says.

The 372-hectare land, now called Lupang Ramos, was formerly owned by Spanish friars. When U.S. colonizers replaced the Spanish at the turn of the 20th century, the land was called ‘Lupang Kano’ and was subjected to the Land Registration Act of 1903. But tenants, including Nanay Carmelita’s relatives, didn’t have the resources or assistance by the government to list down the land as theirs. Rich Dasmariñas-based families did so instead. Original owners became kasamá or was forced to share parcels of land with the new owners on basis of rent. In 1965, Emerito Ramos claimed the property and started planting sugarcane. The tenants were evicted from the vast farmlands and settled on the margins — at the riverbanks, where they planted vegetables and banana to subsist on. From farmers who tilled their own land, they became farmworkers inside the Ramos’ hacienda. Several bogus land reform programs and court struggles later, members now under the banner of KASAMA-LR still assert their rightful ownership to Lupang Ramos. An ironic name for the estate, really.

Nanay Carmelita says there is nothing left to do but fight. She shares her relation to Nanay Masang, an icon of the Lupang Ramos struggle in the 90s. Nanay Masang, Nanay Carmelita’s aunt, was known for using a Good Morning towel as a weapon of resistance, when she used it to threaten to strangle the tractor driver tasked to destroy the famers’ crops which were fruits of their land occupation movement.

Their organization is strong and steadfast, she says, so she does not worry. She knows that what they are fighting for is not just a piece of land, but their families, their history, their livelihood, and their lives.

“Ang panawagan lang namin, sana matapos na ang gulo, nang makapaghanapbuhay na kami nang maayos. Mahirap, pero andito na tayo, wala nang atrasan. Laban kung laban.”

The post #LupangRamos | Nanay Carmelita appeared first on Manila Today.

Isa ang 22 taong gulang na si Genesis “Tisoy” Argoncillo sa mga biktima ng Oplan Tambay at kauna-unahang namatay dahil dito.

Kwento ng butihing ate ni Tisoy na si Marilou Argoncillo, grade 4 lamang ang natapos ni Tisoy. Pero kahit kailan ay  hindi nito alintana ang pagtatrabaho sa murang edad, basta’t makapag-aral ang kanyang mga kapatid.

Nagtatrabaho sa isang pagawaan ng mga electric fan, washing machine at iba pang home appliances si Tisoy noong siya’y nabubuhay pa. At kahit mahirap ang kanilang buhay ay masaya sila bilang pamilya at magkakapatid, kasama pa ang kanyang mga pamangkin.

Ngunit dahil sa ‘quota ‘ ng mga pulis na mahuhuling tambay ay magwawakas ang lahat.

Salaysay ni Marilou, gabi ng Hunyo 15 nang magsimulang magronda ang mga pulis sa kanilang lugar sa Barangay Sauyo sa Quezon City.

Bandang 8:45 ng gabi ay pinlano na ni Tisoy matulog, ngunit dala ng init ng panahon ay naghubad ito ng t-shirt. Nakagawian na ni Tisoy ang paghuhubad ng t-shirt. Ayon kay Marilou ay kabibili lang din ni Tisoy ng bagong cellphone kaya mahilig itong mag-internet at manuod ng kung ano-anong videos sa YouTube.

Kaya noong gabing iyon ay bumaba saglit si Tisoy para magpaload pero dahil hindi agad pumasok ang load ay naghintay muna siya sa may harap ng tindahan. At doon ay sakto siyang nadatnang ‘nakatambay’ ng mga pulis kahit na nag-iintay lamang siya ng load.

“Pinilit pang pinahawakan kay Tisoy yung mga bote ng Red Horse sa may tindahan. Tapos nagtanong ako sa pulis kung bakit kasama nila ang kapatid ko tapos ang sagot nila ay wala raw kasing damit,” ani Marilou.

Ayon pa sa mga pulis ay hihingan lang muna ng statement si Tisoy at pagkatapos nito ay maari na siyang pakawalan. Ngunit inabot na sila ng madaling araw ay hindi pa rin nila pinapakawalan si Tisoy.

Matapos naman hingan ng statement si Tisoy ay ipina-medical exam naman ito upang malaman kung negatibo o postibo sa droga, na ikinagulantang ng kapatid ni Tisoy na si Marilou.

“Tinanong ko yung mga pulis na ‘pag negative ba ang resulta ay pwede na siyang umuwi,  hindi pa raw kasi Station 4 daw ang diretso. Nagulat ako kasi akala ko pwede nang umuwi si Tisoy pero ang sagot lang sakin ng mga pulis ay ‘wala na kayong magagawa, mag-iinquest na’ “.

Kahit anong pagmamakaawa ni Marilou na pakawalan si Tisoy ay hindi siya pinapakinggan ng mga ito.

Simula nang makulong si Tisoy ay binubugbog na siya ng mga ka-preso niya roon upang magsilbing ‘welcome’ bilang bagong dating lamang si Tisoy sa selda. Kaya hindi alintana ni Marilou ang pag-aasikaso ng mga papeles ni Tisoy at ang pagdadala niya ng pagkain sa loob dahil para kay Marilou ay ayaw maranasan ni Tisoy ang walang makain. Umaabot din  sa punto na hinuhuthutan ng pera ng ibang mga preso si Tisoy. Nagbigay na rin si Marilou sa mga mayors ng selda para lang hindi nila saktan si Tisoy.

Sa isang selda na para sa anim na tao, 138 ang nakapiit doon kasama si Tisoy.

Apat na araw mula nang makulong, bandang ika-5 ng umaga, namatay si Tisoy dahil sa unang inulat ng pulis na ‘nahirapan huminga’ (shortness of breath). Lima na ang namatay sa kustodiya ng pulis ng Novaliches sa loob ng isang buwan dahil umano sa shortness of breath.

Ilang ulit binisita ni Marilou ang kanyang kapatid at nakita niya ang mga pasa nito, at narinig ang mga reklamo ni Tisoy na pananakit sa kanya kaya’t hindi makapaniwala si Marilou na nahirapan lang huminga ang kapatid niya saka namatay.

Dinala si Tisoy sa ospital, ipinroklamang dead-on-arrival.

“Bakit nangyari ‘yun sa kanya, eh wala naman siyang kasalanan, wala lang siyang damit nung nahuli siya eh. Saka hindi naman tama yung panghuhuli nila. Buhay agad ang nawala. Napakasakit talaga,” pahayag ni Marilou hinggil sa iligal na paghuli sa kanyang kapatid.

Mula 2012, hindi na itinuturing na krimen ang pagtambay o pagpapalaboy-laboy, taliwas sa kautusan ni Pangulong Rodrigo Duterte sa pulis na hulihin ang mga tambay.

Pagkamatay ni Tisoy, nagpaiba-iba naman ang mga opisyal na pahayag na naghatid sa kanyang maaga at hindi inaasahang kamatayan.

Nagpaiba-iba ang kaso ni Tisoy—hinuli siya dahil umano tambay at walang damit, pero pagkakulong ay sinampahan na ito ng kasong ‘alarm and scandal’ ng mga pulis.

Nagpaiba-iba ang dahilan ng pagkamatay ni Tisoy—sinabi ng pulis namatay si Tisoy sa shortness of breath. Kahit walang pera, pina-autopsy ni Marilou si Tisoy at doon lumabas ang kinatamay niya ay “multiple blunt force trauma.” Pagkalabas ng resulta ng autopsy, sinabi ng mga pulis na binugbog at napatay siya ng mga kapwa preso.

Nagpaiba-iba naman ang pahayag ng pulis sa sinusunod nilang direktiba matapos makahuli ng halos 7,300 tambay sa loob ng siyam na araw—walang hinuli dahil tambay, pero hinuhuli dahil sa mga nilalabag na ordinansa na iba iba kada syudad.

Nagpaiba-iba rin ang sinabi ni Duterte na direktiba niya sa paghuli ng tambay—hindi raw niya pinahuli ang mga tambay. Pinapapatupad lang niya sa mga pulis ang lokal na ordinansa. Pinakakapkapan lang niya.

Isang araw bago sinimulan ng Philippine National Police ang panghuhuli sa mga tambay, sinabi ni Duterte: “My directive is, if you’re just standing by (in the streets), tell them, ‘Go home. If you don’t go home, I’ll bring you to the office in Pasig. I’ll take care of it. Tie their hands together and I’ll throw them in (the river).”

[Umuwi kayo. Kapag hindi kayo umuwi, dadalhin ko kayo sa opisina sa Pasig. Ako na bahala. Itatali ko ang mga kamay nila at itatapon ko sila sa ilog Pasig.]

Hulyo 6, hinatid ng pamilya niya ang labi ni Tisoy papuntang Iloilo. Kahit na hindi na nila muling makikita pa ang kanilang mahal sa buhay na si Tisoy ay patuloy naman nilang hahanapin ang hustisya at katarungan sa nangyari sa kanya.

Higit 22,000 na ang napaslang ng Oplan Tokhang sa ilalim ng pagkapangulo ni Duterte.

Sa patuloy na pagtaas ng bilang ng mga namamatay sa Oplan Tokhang, waring madadagdagan pa ang bilang ng namamatay na mahihirap dahil sa Oplan Tambay ni Duterte.

The post Tisoy appeared first on Manila Today.

Sabi sa kanta ng Semisonic, “Every new beginning comes from some other beginning’s end.”

Ganito siguro ang silbi ng buwan ng Hunyo – tagapamagitan ng tag-init at tag-ulan, ng una at ikalawang hati ng taon, ng nakaraan at bukas, ng luma at bago, ng pamamaalam at pagsisimulang muli. Kaya rin siguro sa buwan ng Hunyo ipinagdiriwang ang piyesta ni San Juan Bautista. Tanyag sa tradisyon ng mga taga-Lungsod ng San Juan, Metro Manila ang basaan o buhusan ng tubig kapag piyesta. Sinisimbolo ng tradisyong ito ang bautismo o baptism na isang mahalagang sakramento sa relihiyong Romano Katoliko. Upang i-simbolo ang pagtanggap ng indibidwal sa buhay ng isang Katoliko, dumadaan siya sa sakramento ng bautismo o pagbuhos ng holy water sa ulo ng tao o paglubog ng buong katawan sa tubig upang linisin ang kasalanan ng tao bilang pagsisimula ng kanyang buhay bilang isang Katoliko.

Ngunit hindi lang sa piyesta ng San Juan tanyag ang lungsod na ito. Bago pa man naganap ang makasaysayang “occupy” ng Kadamay ay naganap ang demolisyon sa Brgy. Corazon de Jesus, San Juan City noong January 2011 at January 2012 upang bigyang daan ang pagtirik ng mala-White House na San Juan City Hall. Naging sentro ng maningning na laban ng maralitang tagalungsod ang #SanJuanDemolition sa gitna ng kaliwa’t kanang lunsad ng demolisyon sa Kamaynilaan sa ngalan ng Public-Private Partnership Program ng dating rehimeng US-Aquino. Nariyan ang San Roque Demolition sa EDSA, Silverio Compound Demolition sa Parañaque, demolisyon sa Navotas at iba pa. Itinakda ng paglaban ng mamamayan ng San Juan ang pigura ng pagharap ng maralitang tagalungsod sa paglaban sa karapatan sa paninirahan.

Para sa napakaraming kabataang aktibista tulad ko, ang laban ng San Juan ang isa sa naging pinakamaningning na bahagi ng aming buhay. Higit pa sa palitan ng mga lumilipad na mga bote, bato, ‘tae bomb’, Molotov, water cannon, truncheon, tear gas, pambubugbog at pag-aresto, ang naging pinakatampok sa amin ay ang kapasyahan ng mamamayan na baguhin ang kanyang kalagayan. Sa brutalidad ng estado laban sa mahihirap, tanging paglaban ang tugon. Sabi nga ng Sandigan ng Maralitang Nagkakaisa o SAMANA, organisasyon ng mga residente ng Brgy. Corazon de Jesus, San Juan, “Hindi siguradong mananalo tayo. Pero siguradong lalaban tayo!”

Higit pa sa palitan ng mga lumilipad na mga bote, bato, ‘tae bomb’, Molotov, water cannon, truncheon, tear gas, pambubugbog at pag-aresto, ang naging pinakatampok sa amin ay ang kapasyahan ng mamamayan na baguhin ang kanyang kalagayan.

Naging residente na kami ng San Juan dahil sa labang ito. May isang taon din kaming tumira sa komunidad na ito. Malayo sa maayos na lagay ng aming mga bahay at opisina, nakahanap kami ng tahanan sa gitna ng pakikibaka. Dito tila nag-multiply sa isang daan mahigit ang magulang at pamilya namin. Makakatanggap ka ng sampung alok ng kape sa umaga hanggang sa pagkain ng hapunan. Nang maganap ang unang demolisyon kung saan maraming tahanan ang nawasak, nagawa pa ring magluto ng pagkain ng mga nanay sa komunidad para sa mga lumalaban sa demolisyon sa gitna ng bakbakan at gibaan.

Isa na sa mga nanay na ito ay si Maritess “’Nay Tess” Bacolod. Sa mga nanay sa San Juan, siya ang tipo ng lider-maralita na may husay sa legwork kahit na may leg problem siya.

Hindi naging problema kay ‘Nay Tess ang kahirapan niyang maglakad dahil sa polio. Nasa harapan pa siya ng barikada sa demolisyon ng San Juan. Kahit sa mga rally ay nagma-martsa pa rin siya na nakataas ang kamao sa isang kamay habang may hawak na tukod sa kabila. Nagawa pa niyang maging lider-maralita sa antas rehiyon sa ilalim ng Kadamay-Metro Manila.

Sa mga nanay sa San Juan, siya ang tipo ng lider-maralita na may husay sa legwork kahit na may leg problem siya. Hindi naging problema kay ‘Nay Tess ang kahirapan niyang maglakad dahil sa polio.

Hindi rin naging madali ang buhay nila ‘Nay Tess makalipas ang demolisyon sa San Juan. Namatay ang kanyang anak sa relocation site sa Rizal dahil sa laganap na krimen sa lugar na iyon. Naging biktima ang kanyang anak na si Nathaniel ng pamamaril habang nasa loob ng kanilang tahanan. Makalipas ang ilang buwan ay na-diagnose naman siya ng cancer. Pero kahit ganito ang nangyari ay nagpatuloy pa rin si ‘Nay Tess sa pakikibaka. Nalalagas ang buhok pero hindi ang sikhay sa pakikibaka. Natutuwa ako kapag nagkikita kami minsan sa mga aktibidad o rally dahil naka-wig siya at pwede na siyang maging dagdag na member ng The Supremes.

Hindi rin nagtagal ay bumigay na ang katawan niya sa cancer. Namatay si ‘Nay Tess sa aking kaarawan. Sa aking kaarawan rin namatay sa digmaan sa kanayunan noong 2012 si Sherwin “Ka Yuri” Calong, isa sa mga dating lider-kabataan ng San Juan bilang isang pulang mandirigma.

Naisip ko tuloy kung baka malas ang birthday ko dahil maraming mga kasama ang namatay sa aking kaarawan. Baka naman kasi hindi ako nagche-check ng horoscope kaya ganun ang nangyari.

Cancer ako. Ayon sa astrology, ito ang star sign ko. Pero lipas na ang mga panahong naniniwala ako sa tadhana o kapalaran tulad ng kung paanong hindi rin iniasa nina Nay Tess at Sherwin ang pagbabago ng kalagayan nila sa tadhana lamang at sa mga linya sa palad. Kinuyom nila ito at nakibaka bilang isang makasaysayang tungkulin.

Napakarami nang pagpupugay ang nasambit ukol sa buhay ni Nay Tess. Ang pinakawastong pagpaparangal na magagawa natin para sa kanya ay ang ituloy natin ang laban para sa panlipunang pagbabago.

May mga kanser tayong lalabanan gamit ang chemotherapy at radiation at may mga kanser tayong susugpuin gamit ang rebolusyon.

The post ‘Nay Tess appeared first on Manila Today.

Sandaling itinigil ni Leemar Esperon, 23, ang aming kuwentuhan upang sagutin ang tawag sa selpon niya. “Kumusta ka, anak? Kumain na ikaw?” padala niya sa himpapawid, siguradong narinig ito ng anak niyang nasa kabilang linya.

Sa isip isip ko, kabalintunaan nga na habang ginawang posible ng telecommunication companies ang virtual na pagsara ng distansya sa pagitan ng mga tao, nagagawa naman nitong itulak ang kanilang mga manggagawang lumayo sa pamilya upang ipaglaban ang kanilang mga karapatan.

Kababalik lang ni Leemar sa Maynila mula sa Iloilo. Hinatid niya ang kanyang asawa at tatlong anak sa bahay ng kanyang mga magulang. “Pinaubaya ko muna kina mama ang pamilya ko habang ipinagtatagumpay pa namin ang aming laban,” sabi niya.

Noong Hunyo 5, tinanggal siya at 400 pang kontraktwal na manggagawang nagtatrabaho sa PLDT sa Lemery, Batangas. Ang dahilan ng PLDT kaya raw sila tinanggal ay dahil inutos ng Department of Labor of Employment (DOLE) na wala na dapat mga kontraktwal na manggagawa sa isang kumpanya. Ayon kay Leemar imbes iregular sila ay biglaan silang tinanggalan ng trabaho dahil din daw ang mga regular na manggagawa ay mas tataas ang sahod at madadagdagan ang mga benepisyo.

Isa siya sa mga may pinakadelikadong trabaho sa kompanya. Bahagi siya ng team na nagkakabit ng kuryente sa buong lungsod ng Batangas, Lemery, at Lipa. Tatlong beses na siyang nakuryente, pero hindi na nila sinasabi sa boss nila dahil pinapagalitan lang sila. Sasabihin pang kasalanan nilang bakit hindi sila nag-ingat. Kung malubha at kailangang dalhin sa ospital, kalahati lang ang sasagutin ng kumpanya sa mga bayarin kung mapapatunayan nilang kasalanan ng manggagawa ang pagkakaaksidente. Kung paanong matitiyak na “kasalanan” ng manggagawa ay batay na sa hatol ng mga supervisor.

Hindi lang siya tagakabit ng kuryente. Noong nalaman ng mga bisor niyang marunong rin siyang mag-install at mag-ayos ng Internet connection, naging taga-install at tagaayos na rin siya. Naglalagay na rin siya ng mga kable na kinakailangan para sa maayos na connection.

“Isipin niyo na lang na kung ikaw ay isang labandera at ang paglalaba lang ang ibinabayad sa ‘yo ng amo mo, hindi makatuwiran kung pinapagluto at pinapaglinis ka rin kung hindi naman tinataasan ang sahod mo. Ano ang tawag d’un? Multitasking,” sabi ni Leemar.

“Paano napadpad sa Batangas ang isang probinsyano tulad ko?” tanong panretorika ni Leemar. Kuwento niya, nasa elementary pa lang sila ng mga kaklase niya ay gusto na nilang pumuntang Maynila. Kapag raw itinanong ng titser kung ano ang gusto nilang gawin paglaki, sumasagot silang gusto nilang makapuntang Maynila. “Hindi ito tsismis. Kaming lahat talaga,” sabi niya. “Inaral talaga namin ang lenggwahe niyo. Siguro, halata naman sa punto ko na hindi ako lumaki sa Maynila,” dagdag niya.

At natupad nga ang pangarap ni Leemar. Hindi agad-agad — naging bahagi muna siya ng Philippine Team ng sepak takraw sa 2011 Southeast Asian Games at competitor sa 2012 Palarong Pambansa habang binabalanse ang pag-aaral sa kursong IT at criminology. Pinangarap niyang maging pulis dati. Hindi na niya tinapos ang pag-aaral at nagpasyang makipagsapalaran sa Maynila.

“Nagulat ako sa naranasan ko. Sabi ko sa sarili ko, ‘Ganito pala sa Maynila.'” Nabigo si Leemar sa paghahanap ng maayos na trabaho. Pinasok niya ang pagiging hardinero sa Quezon City. Sandaang piso lang ang ibinayad sa kanya bawat araw. Hindi nagtagal ay nakahanap rin siya ng janitorial work sa isang mall sa San Juan.

Hanggang sa nirekomenda ng tiyuhin niyang nagtatrabaho sa PLDT ang pag-apply sa kumpanya. Sa interbyu, hindi niya sinabing kamag-anak niya ang tiyuhing may managerial position. “Kaapelyido ko lang,” naalala niyang sinabi niya sa nag-interbyu. “Gusto ko kasing i-challenge sarili ko,” kuwento niya sa amin.

Maglilimang taon na si Leemar bilang “multitasker” ng PLDT Batangas. Na ang tinatanggap niyang sahod ay mas mataas sa minimum at kumpleto ang SSS, Philhealth, at Pag-ibig ay hindi nangangahulugang maayos na ang buhay niya at kanyang pamilya. Hindi mababayaran ng sahod o benepisyo ang mahabang oras sa trabaho at ang panganib na dala nito.

“Hindi magtatagal si tatay dito. Babalik rin ako d’yan upang sunduin kayo,” sabi niya sa anak bago ibinaba ang selpon.

Naniniwala si Leemar na mapagtatagumpayan nila ang labang ito. “Hindi basta-bastang magtayo ng kubol at magkampo sa PLDT. Pupuwedeng maging delikado ang sitwasyon at mauwi sa dispersal kagaya ng nangyari sa mga manggagawa ng NutriAsia. Matatapang lang ang gumagawa nito,” sabi niya sa amin.

Ang paglaban para sa kanilang karapatan, para kay Leemar, ay siguro ang pinakabuwis-buhay na niyang ginagawa. Mas matindi pa nga sa action scenes ni Cardo Dalisay. Totoo ang kanyang karanasan. “Pero hindi namin ito susukuan,” sabi niya.

The post #PLDTWorkersCampout | Ang probinsyanong “multitasker” appeared first on Manila Today.

Philippine Long Distance Telephone Company o PLDT ang pinakamalaking telecommunication at digital services company sa buong Pilipinas na pinamumunuan ng CEO na si Manny Pangilinan. Limpak-limpak ang kinikita nito taun-taon, pero isa ito sa inilista ng Department of Labor and Employment (DOLE) sa mga pinakamalaking kumpanyang nagsasagawa ng iligal na labor-only-contracting. Sa kabila ng katanyagan at tagumpay PLDT ang lugmok na kalagayan ngayon ng libu-libong manggagawa na iligal na tinanggal.

Matapos maglabas ng DOLE ng kasulatan para tanggalin ang mga manpower agency at gawing regular ang mga manggagawa sa kumpanyang PLDT, tinanggal ng PLDT ang mga manpower agency nito na nagresulta sa pagkawala rin ng trabaho ng mga manggagawa.

Noong July 9, 2018, nagsimulang magkampuhan ang mga tinanggal na manggagawa sa harap ng opisina ng PLDT sa España, malapit sa Welcome Rotonda, upang kundenahin ang iligal na pagtatanggal sa libu-libong manggagawa nito.

Isa si Elezar Bajolunes sa natanggal na mga manggagawa. Nagtatrabaho siya sa work force management o yung mga taga-gawa ng mga iskedyul ng call center agent. Siya rin ay kabilang sa mga sumasagot ng tawag kapag mayroong nagrereklamo hinggil sa mabagal na internet.

Ayon kay Elezar, sa loob ng isang araw ay tumatanggap sila ng 4,000 na tawag sa kanilang corporate hotline (177), samantalang 20,000 na tawag naman ang natatanggap nila sa kanilang Residential Hotline (171). Sa kada araw na pagsagot nila sa libu-libong tawag na ito mula sa mga costumer at pagbibigay nila ng serbisyo taun-taon ay hindi man lamang masuklian ng management ng PLDT na gawin silang regular.

Limang taon nang nagtatrabaho si Elezar sa PLDT na sumasahod naman ng above minimum. Ngunit nang maglabas ng order ang DOLE ay bigla na lamang nagkaroon ng malawakang pagtatanggal sa halos 12,000 manggagawa ng PLDT.

Curo Teknika ang agency na kinabibilangan ni Elezar. Ayon sa kanila, sa kabila ng laban nila ngayon para sa regularisasyon at mabalik sa trabaho ay nanatiling nakasuporta sa kanila ang agency na ito.

Hunyo 5 pa tinanggal ang ibang manggagawa ng PLDT at ang iba naman ay noong Hunyo 30. Ang mga tinanggal sa katapusan ng Hunyo ay sinabihan na terminated na sila sa trabaho noon lamang Hunyo 29.

“Naglabas ng mga instructions yung PLDT para raw makabalik kami, pero para sa amin yung mga instruction na ‘yun ay parang rehiring lang,” paliwanag ni Elezar.

Mula sa kampuhan sa España, ngayon ay nagtungo na sila sa Mendiola upang lalong itambol ang kanilang panawagan hinggil sa kontraktwalisasyon.

“Ang kontraktwalisasyon talaga na iyan yung nagpapababa ng kalidad ng paggawa ng mga manggagawa. Kahit kailan talaga ay walang kasiguraduhan ang mga manggagawa kapag may kontraktwalisasyon.” hinaing ni Elezar.

The post #PLDTWorkersCampout | Manggagawa sa workforce management appeared first on Manila Today.

Pantay na karapatan ang ipinaglalaban namin. Hindi namin ginustong mangyari ‘to. Nagtrabaho kami nang maayos. Malinaw kung ano ang tungkulin namin sa kumpanya. Sana nandu’n ‘yung malasakit nila sa manggagawa kasi ang hirap na binabalewala kami.

‘Yan ang mensahe ni Arnel Abarca, isang manggagawa sa PLDT.

Walong taon na siyang nagtatrabaho bilang Quality Assurance Specialist sa ahensyang Spi CRM sa ilalim ng PLDT. Nagtatrabaho siya nang maayos at ginagampanan niya ang lahat ng tungkulin niya bilang isang manggagawa. Ngunit natanggal siya rito matapos tuldukan ng PLDT ang kanilang kontrata sa iba’t ibang ahensya kasama ang Spi CRM. Isa siya sa mga nagkampuhan sa tarangkahan ng PLDT sa Welcome Rotonda upang igiit ang kanilang karapatan sa paggawa.

Basahin: #SavePLDTContractuals: Telecom workers enraged over agency contract terminations

Ngayon, inilapit na ng mga manggagawa ang kanilang laban sa Mendiola, sa Kampuhan Kontra Kontraktwalisasyon simula Hulyo 18 hanggang 23.

Basahin: Workers mount Mendiola protest camp days before Duterte’s 3rd SONA

Matapos magbaba ng order ang DOLE sa PLDT na gawin nitong regular ang mahigit 7,000 na manggagawa nito ay hindi pa rin sinusunod hanggang ngayon. Inilapit nila ito sa DOLE at naghihintay na lamang sila ng sagot dito.

Nagkaroon sila ng mass filing sa PLDT Bonifacio branch para mag-file ng kanilang mga pangalan para isama sila sa payroll ng PLDT, ngunit hindi sila nakakuha ng konkretong sagot. Ang nais ng PLDT ay magkaroon ng rehiring step, samantalang sinabi na ng DOLE na dapat ay regular na sila. Noong ika-11 ng Hulyo ay gustong pagharap-harapin ng DOLE ang PLDT, Spi CRM at iba pang ahensya nito upang magpatawag ng mandatory conference kung bakit hindi pa nito sinusunod ang nasabing order. Ngunit walang sumipot rito kundi ang POWER  lamang na kanilang organisasyon na kinabibilangan ni Arnel.

Basahin: PLDT a no-show at labor department’s mandatory conference

Sinabi ni Secretary Bello na may ibababa silang clarificatory order sa PLDT at nagbigay sila ng 10 araw na palugit upang sundin ang nasabing order.

Nang mawalan ng trabaho ay hindi lamang siya ang apektado rito, kundi ang kanyang pamilya. Siya ang breadwinner sa kanilang pamilya kaya siya rin ang inaasahan pagdating sa mga gastusin sa bahay at iba pang mga bayarin. Sa P15,000 na sahod niya, masasabi niyang hindi ito sapat. Matanda na ang kanyang nanay at may maintenance na sa gamot dahil may hypertension at diabetes ito. Isama na ang mga bayarin kada buwan at pansariling pangangailangan.

Tumanda na ako nang ganito pero wala akong ipon. Nakakalungkot lang dahil ‘yung sinasahod ko napupunta lang sa mga bayarin, wala akong naiipon, wala akong savings, napupunta lang sa mga utang. Mahirap para sa akin ‘yung sinasahod ko, hindi sapat.

Sa kabila ng hindi sapat na sahod na natatanggap niya ay mas malala ang kanyang nararanasan ngayon dahil wala na siyang trabaho at pinagkukuhaan ng panggastos.

Nalulungkot si Arnel sa kinahinatnan ng pahayag ni Pangulong Duterte na wawakasan ang kontraktwalisasyon kapag naging pangulo siya sapagkat tulad niya ay kontraktwal pa rin at ngayon ay wala nang trabaho. “Maraming grupo na ang kumakatok sa presidente na kumilos na dahil wala pa ring nakikitang development,” ani Arnel.

Siya na mismo ang kumalampag sa PLDT at ‘yung dapat managot sa nangyayari sa amin. Ang hirap para sa katulad ko at iba pang mga manggawawa na mawalan ng trabaho lalo na ‘yung hindi stable. Sana ‘yung karapatan namin ay manaig dito.

Nagbigay ng mensahe si Arnel para sa mga kapwa niyang manggagawa na lubos niyang naiintindihan ang takot sa mga maaaring mangyari:

Kailangan nilang malaman kung ano ang karapatan nila, kailangan tignan nila kung ano ‘yung magiging pangkalahatang epekto nito hindi lang sa kanila, pero maging sa pamilya nila at sa lahat ng manggagawa. Dapat kung ano ‘yung para sa ating lahat ay makuha natin. Sayang naman kung mananahimik lang tayo at wala tayong ibang gagawin.

Basahin: #PLDTWorkersCampout | Ang probinsyanong “multitasker”

Ang kalagayang ito ng mga manggagawang tulad ni Arnel ang nagtulak sa kanya upang lumaban at manindigan para sa kanilang mga karapatan. Naniniwala siya na ang lahat ng ginagawa nila ay hindi lamang para sa kanyang sarili kundi para sa lahat ng manggagawang inaapi at pinagsasamantalahan.

The post #KampuhanKontraKontraktwalisasyon: Ang manggagawang breadwinner appeared first on Manila Today.

Ang sumusunod ay isang liham ni Bob Reyes para sa mga kabataang dumalaw sa kanya ilang linggo matapos siyang mahuli ng mga elemento ng Philippine National Police at Armed Forces of the Philippines noong Hunyo 2.

Una, nais kong magpasalamat sa inyong inilaang panahon upang madalaw kaming mga bilanggong pulitikal.

Ako si Juan Alexander “Bob” Reyes. Hunyo 02, 2018 habang pauwi na kami ni Isko galing sa gawain nang pagtulong sa mga manggagawa ng Q.C. ay hinuli kami ng mga elemento ng PNP at AFP, at pwersahang isinakay sa puting SUV. Agad akong pinosasan at binalutan ng damit sa mukha, samantalang si Isko ay pinakawalan dahil hindi naman siya kasama sa target.

Hinuli ako dahil sa alias warrant mula sa Agusan del Norte sa kasong arson — na ni minsan ay hindi pa ako nakararating saanmang lugar sa Mindanao. Sa paghuli sa akin ay pinatungan pa nila ako ng panibagong gawa-gawang kaso ng illegal possession of deadly weapons and live ammunition at illegal possession of explosives. Sa ngayon ay nakakulong ako sa detention cell ng CIDG – NCR Camp Crame.

Basahin: Workers group slams PNP’s ‘fake accusations’ against labor activist

Ako ay staff ng Sandigang Manggagawa ng Quezon City. Bilang staff ng SMQC ay saklaw ng aming gawain na tumulong sa mga manggagawa, partikular sa distritong ito. Nito ring nakaraan ay tinulungan namin ang mga manggagawa ng Pearl Island Commercial Corporation na itinaggal sa kanilang trabaho sa araw mismo ng Mayo Uno. Tinitipon din namin ang mga manggagawang may suliranin sa kontraktwalisasyon at pagtanggap ng mga benepisyo.

Dati din akong staff ng COURAGE (Confederation for Unity and Recognition of All Government Employees) na tumutulong naman sa mga kawani ng pamahalaan. Ilan sa mga natutulungan kong unyon ay SAMAKANA – Caloocan City Hall, DepEd Employees Association, Department of Tourism Employees Association (DOTEA), MUSEO – National Museum, TIEZA Employees Ass., Tourism Promotion Board – DOT at SENADO – Senate of the Phils.

Panahon ng kilusan para sa pagpapatalsik ng US military bases sa Pilipinas at labanan sa tuition fee increases sa University of the East Caloocan nang ako ay mamulat sa kalagayan ng lipunang Pilipino. Nasa third year college ako noon sa kursong Engineering.

Pagkalipas ng ilang taon ay tumulong akong magmulat sa mga kabataang estudyante sa Philippine Normal University, Pamantasan ng Lungsod ng Maynila, University of the Philippines Manila, St. Scholastica’s College, De La Salle University, at Far Eastern University.

Basahin: Who is detained trade unionist Bob Reyes?

Patuloy na lumalala ang kalagayan ng lipunang Pilipino. Mahalaga at malaki ang papel na dapat gampanan ng kabataan para isulong ang tunay na pagbabago.

Malaki ang inyong panahon para pag-aralan at suriin ang nangyayari sa ating lipunan ngayon. Yakapin ninyo ang pakikibaka at laban ng mamamayang naghihirap. Ipabatid sa kanila ang kaisipang mapagpalaya upang sila ay mamulat at kumilos. Mabuhay kayo!

The post Liham ni Bob Reyes para sa kabataan appeared first on Manila Today.

Noong pumasok sa trabaho si Marlon Noto, 30, noong Hunyo 29, hindi niya inasahang huling beses na pala niyang makakatapak sa PLDT office sa East Avenue sa Quezon City. Sa hapon rin kasing iyon, ipinatawag siya at 80 pang manggagawa upang sabihang hindi na sila empleyado ng telecommunications company.

“Masama ‘yung loob namin dahil hindi man lang kami inabisuhan. Hindi kami binigyan ng panahong makapaghanda,” aniya.

Kasama ni Marlon ang kanyang mga kaibigan sa trabaho sa kampuhan. “Squad goals”, ika nga, dahil sabay silang natanggal sa trabaho at sabay rin silang lumalaban para sa karapatan sa kabuhayan.

Ilan lang sila sa halos 8,000 manggagawa ng PLDT na nawalan ng trabaho noong Hunyo. Sa halip na gawing regular ang mga manggagawa sa PLDT – nagbaba na ng order ang Department of Labor and Employment hinggil dito – itinigil ng kumpanya ang kontrata ng mga hiring agencies tulad ng sa SPi CRM, MG Exeo, at Curo Teknika.

Nagpatawag ng mandatory conference ang DOLE noong Hulyo 11 para sana magharap ang mga natanggal na manggagawa at ang kumpanya, ngunit hindi nagpakita ang huli.

Pangatlo ang PLDT sa listahan ng DOLE sa mga kumpanyang nagsasagawa ng labor-only contracting na umaapekto sa 8,310 manggagawa, kasunod ng Jollibee Food Corporation (15,000 apektado) at Dole Philippines, Inc. (11,000 apektado).

Walong taon nang nagtatrabaho si Marlon sa PLDT. Una siyang napasok bilang tagaayos sa scheduling sa Smart Broadband. Matapos ang dalawang taon, inilipat naman siya sa iPlus Inc. na Curo Teknika na ngayon.

Iba’t ibang trabaho ang ibinigay ni Marlon para sa Smart. Mula sa pag-aayos ng iskedyul para sa pagkabit ng internet sa mga kliyente ng PLDT, pagtanggap ng mga reklamo ng mga kliyente, hanggang sa pagsusulat ng performance report sa fixed wireless broadband team, kampante si Marlon na pirmihan na ang kanyang kabuhayan.

Sumasaklaw sa P11,800 hanggang P18,800 ang sinasahod ng mga manggagawa ng PLDT, depende sa pusisyon. Bilang office staff na nagsusulat ng mga report, kumikita si Marlon ng P16,800. Kalakip na rito ang rice subsidy na P1,000.

Nakararaos na rin naman siya sa mataas na standard of living sa Maynila, malayong malayo sa kung paanong iniraos ng kanyang ama ang kanyang pag-aaral.

“Pinalaki ako ng isang magsasaka,” kuwento niya. Dagdag pa ni Marlon na umasa sila sa tanim na mais upang makapagtapos siya. Sa limang magkakapatid, siya lang ang nakapagtapos ng kolehiyo.

Naging tenant ang ama niya sa isang lupain sa Bangar, La Union. Bagama’t iba ‘yung may-ari ng lupa, nakapagtanim ang ama niya ng mais nang makapagtapos sa kursong B.S. Information Technology si Marlon. “Kapag hindi season ng mais, nagsasangla si papa ng alahas,” dagdag niya. Kalaunan, ibinenta rin ng may-ari ang lupain. Isang memorial park na ngayon ang dating taniman ng mais.

Tinanong ko si Marlon kung ano ang reaksyon ng ama niya sa kanyang pagkakatanggal. “Sa totoo lang, hindi niya alam na nandito ako sa kampuhan. Sigurado kapag nalaman ng mga magulang ko ay matatakot sila para sa akin. Alam kasi nilang dito sa Mendiola naganap ang pamamaril sa mga magsasaka,” pagtutukoy niya sa ‘Mendiola Massacre’ noong Enero 1987.

“Pero bakit mo piniling sumali sa kampuhan kung may posibleng panganib?” panggigiit ko. Simple lang raw ang sagot, ani Marlon. “Kung natatakot ka, walang mangyayari, hindi uusad ang laban.”

Hinihimok ni Marlon ang kapwa niyang mga manggagawa sa Curo Teknika na magpatuloy sa laban nila para sa regularisasyon. Nasa katuwiran naman sila, aniya. Sapagkat makatuwiran naman talaga ang lumaban sa harap ng inhustisya.

The post #KampuhanKontraKontraktwalisasyon: ‘Pinalaki ako ng isang magsasaka’ appeared first on Manila Today.

“Sinabihan pa kami na regular kami, wag kami malungkot, pero hindi allowed na pumasok sa office. Kung papasok man kami sa loob, kailangan kami escortan ng guard. So how does it feel na escortan ng guard? Para kang nahuling nag-shoplift sa mall. It’s humiliating.”

Ganito na lamang ang sentimyento ni Raja, 26 anyos, isang customer service representative (CSR) mula sa SPI-CRM, kasagsagan ng naganap na pagtanggal ng Philippine Long Distance Telephone (PLDT) company sa 38 na ahensya nito bilang tugon sa compliance order na binaba ng Department of Labor and Employment (DOLE) hinggil sa pagregularisa sa mga kontraktwal na manggagawa ng kompanya. Pangatlo ang PLDT sa mahabang listahan ng DOLE ng mga naglalakihang kumpanyang nagsasagawa ng Labor Only Contracting, at isa ang SPI-CRM sa ahensyang tinanggal ng PLDT upang di umano’y sumunod sa inilabas na mandato ng DOLE.

Ayon kay Raja, ang SPI-CRM ay isa sa mga ahensya na pinili ng PLDT na mag-outsource ng mga manggagawa upang tugunan ang pangangailangan ng telecommunications company, partikular ang pagtugon nito sa lahat ng transaksyon ng business hotline 177. Ang PLDT ang pinakamatagal na account na hawak ng SPI, sa halos sampung taon nitong ugnayan sa kumpanya.

“Masyadong mabilis ‘yung nangyari. Way back January, may nakikita na ako sa FB, nakita ko na ang writ of execution. Dumaan ‘yung mga panahon. Dumaan ‘yung mga buwan, itong May pumutok ang balita. Doon kami kinabahan lahat. Itong SPI-CRM, naglabas sila ng mandated order na pinapapili kami if it’s a yes or a no. If we’re going to say yes, ang boto namin ay mag-stay kami sa SPI and ile-let go namin ang PLDT. No naman, the other way around, we’re going to choose PLDT then let go of SPI. My vote was yes. Sinabi kasi nila sa akin na magi-stay ‘yung account. Kasi ang habol ko lang naman is ‘yung account. Papayag ako na mag-stay sa SPI, pero kung nandoon pa rin ‘yung account. Pero noong end na nung June, ininform na kami na pinull na yung account so wala na kaming work lahat.”

Higit 100 na manggagawa ng SPI-CRM ang tumutugon sa business hotline 177 ng PLDT. Kaugnay ng ibinabang cease and desist order ng DOLE, malawakan at biglaan ang tanggalang naganap sa mga manggagawang nagtatrabaho sa account ng kumpanya.

“Binigyan kami ng anim na araw, bayad ‘yun. Pero yung anim na araw na yun hindi na kami pinapapasok. Hindi na kami pinapapunta diyan sa office. We’re not even allowed to step into the office. Nagrelease sila ng memo nun diyan sa may gate. The security guards were informed na hindi kami pwede pumasok. Pero take note ha, sinabihan kami na regular kami. Technically hindi pa naman kami nagreresign, hindi pa naman kami terminated, pulled out lang yung account. Kumbaga naka-tengga lang kami sa susunod na anim na buwan.”

Sa halos sampung taong ugnayan ng SPI-CRM sa PLDT, laking dagok para kay Raja at sa mga kasamahan niya ang biglaang desisyon na putulin na ang account ng PLDT dahil sa tagal ng anim na buwan na kawalan ng trabaho.

“Technically di pa kami tanggal pero we’re on a floating status. No work no pay. July 9, nag-release na ng memo na floating status na kami onwards and that’s for 180 days. That’s 6 months. Since nag-close na ang account ng PLDT, hahanapan kami ng SPI ng trabaho, ng bagong account kung saan kami magfi-fit.”

Bukod sa haba ng panahong mawawalan ng trabaho ang mga manggagawa ng SPI-CRM, para kay Raja, na nagtatrabaho na sa account ng PLDT sa loob ng tatlong taon at apat na buwan, ang kanilang laban para maging regular ay hindi lang laban para sa kanya, kundi para sa kanilang lahat.

Hindi madali ang maging CSR, ayon kay Raja. Shock-absorber sila kung kanyang bibigyan ng paglalarawan ang ginagawang trabaho. Bilang mga CSR, sila ang humaharap sa bawat tanong, akusasyon, o minsan ay galit ng mga kliyente ng PLDT. Mahirap at kailangang mahaba ang pasensya. Hindi rin kalakihan ang nakukuhang sahod, ngunit nagawa ito ni Raja nang tatlong taon at apat na buwan dahil sa mga kasamahan sa trabahong tinuring na rin niyang pamilya.

“Hindi ka talaga makakapag-ipon sa pay na makukuha namin pero alam mo ‘yun, magi-stay ka sa account na ‘yun kasi you will learn to love the working environment.”

Ngunit hindi yata matutumbasan ng surge ng tawag na kadalasang kinakaharap ng mga CSR na tulad ni Raja ang bigat ng realidad na mawalan ng trabaho, kahit ang banggit lamang ay panandalian at anim na buwan lamang ito. Mabigat ang mahabang panahong paghihintay para sa bagong account, lalo na at mag-isang nabubuhay o solo living si Raja.

“Bilang tao definitely, hindi naman kami tatagal ng anim na buwan na walang trabaho kaya ilalaban namin ‘to.”

Sa kabila ng biglaang sigalot sa buhay ng mga manggagawa ng PLDT, nananatili pa ring matatag sila Raja at ang kanyang mga kasamahan sa kanilang laban. Lalo na at maraming sumulpot na oportunidad para umunlad ang kanilang kampanya para maging mga regular na manggagawa.

Hulyo 11 ay nagpatawag ng mandatory conference ang DOLE upang pag-usapan ang kaso ng mga manggagawa sa PLDT, subalit hindi sumipot ang PLDT at SPI-CRM. Gayunpaman, paglalahad ni Raja, naglabas ng clarificatory notice si DOLE Sec. Bello na tumugon ang PLDT hinggil sa compliance order na binaba nito sa kumpanya. Hulyo 19 naman nang maglathala ng house probe ang mga mambabatas mula sa Makabayan bloc upang ungkatin pa ang kaso hinggil sa kontraktwalisasyon ng mga manggagawa sa PLDT.

Wala mang tugon ang PLDT sa kasalukuyang pag-usad ng kampanya ng mga manggagawa, ang mga manggagawa ay naninindigan na ang kanilang laban ay mapagtatagumpayan din.

Aniya nga ni Raja,

“Walang susuko, we should keep on fighting.”

The post #KampuhanKontraKontraktwalisasyon: Raja appeared first on Manila Today.

On July 23, Pres. Duterte will deliver his third State of the Nation Address. Simultaneous to this is the United People’s SONA, a gathering of tens of thousands from Metro Manila and other regions from across the country.

While the president and our honorables are cozied up inside the halls of Congress, the people will be on the streets, armed with stories about the real state of the nation.

What else can we expect at the United People’s SONA?

Who’s invited?

Just about everyone who is fed up with the government’s various anti-people policies. A coalition of farmers, workers, lawyers, organizations with various political affiliations, religious groups, and personalities will join this year’s massive mobilization. This historic unity will slam the second year of President Rodrigo Duterte’s presidency amid what progressive groups say his ‘de facto martial law’ and Charter change. 

The program will start at 12 PM at the UP Diliman University Avenue. At 2 PM, protesters will march to Commonwealth Avenue where the main program will be held. 

STRAIGHT FROM THE HEART

Duterte will not be Duterte without his rambling remarks that range from blasphemous to misogynistic to dangerous (as the police and military take these as marching orders), but never funny. Take for example his pronouncement to bomb Lumad schools in Mindanao or what he believed to be a joke about shooting female New People’s Army guerrillas in the vagina.

He has also been known to make promises such as ending labor contractualization or curbing drug abuse. How we currently fare in these departments can be evaluated by the numbers — 23,000 dead in the drug war and thousands more still on a contractual basis.

Shortly after his speech last year, Duterte showed up in front of thousands of protesters. This year, he is advised to skip personally meeting the protesters who will gather outside Batasan.  

Duterte is pegged to deliver his speech by 4 PM at the Plenary Hall of the Batasang Pambansa complex. By the time Duterte would deliver his speech, the United People’s SONA will have already started. Speakers from different sectors will talk about various issues, from the persisting clamor to improve the public transport system; the cumbersome effect of TRAIN law on basic goods; lack of accessible housing; contractualization and the need for wage increase; privatization and commercialization of the education system; extrajudicial killings (thrice the recorded EJK under the regime of the Dictator and former President Ferdinand Marcos); the thousands of human rights violations still under investigation; and martial law in Mindanao.

There will be no need for cinematic direction from big-time directors because the manifestations of the current socio-economic struggles faced by the Filipino people are more than enough to see the government’s disinterest to deliver its mandate.

Duterte is presumed to deliver his SONA no longer than 35 minutes. The Palace announced the exclusion of department achievements in the speech which will be discussed at the Pre-SONA briefings. According to Presidential Spokesperson Harry Roque, this will also give the President the chance to be able to speak ‘straight from the heart’. 

Netizens have taken to Twitter to express their thoughts on his ‘straight-from-the-heart’ speech.

Kung straight from the heart ang SONA ni Pangulo, aba mas nakakatakot yan. Kasi kung maitim ang puso at budhi nya, puro mura at pag-aalimura sasabihin nya.

— Emmi de Jesus (@emmidejesus) July 12, 2018

Ay. May heart pala siya…

Duterte's SONA 2018 will be 'straight from the heart' https://t.co/8nbncSbqL8

— Bodjie F. Pascua (@owlinthemoon) July 6, 2018

Harry Roque on Pres Duterte not reading his prepared speech for the SONA: "He wants it to come straight from the heart… not hindered by the need to report his achievements."

But isn't that the purpose of the State of the Nation Address?!

— Hey Jade (@Antifornicator) July 6, 2018

"Straight from the heart" is fine, pero mas straight from facts and figures sana. SONA 'yan, hindi concert ni Bryan Adams.
https://t.co/dEFnnyUAqR

— K L A R 0 (@Klaro) July 5, 2018

Ang tanging response sa SONA ni Duterte na "straight from the heart" ay straight from the heart din: Bumaba na siya sa pwesto.

— DYBALA TO LIVERPOOL (@y2japs) July 5, 2018

WATCH IT BURN!

The People’s SONA is a wide avenue for progressive artists to depict the people’s plight and struggles through their writings, drawings, paintings, and songs.

On Duterte’s First SONA, a six-panel mural titled “Portrait of Peace” was paraded on the streets by Ugatlahi Artist Collective. It depicted the 15-point Agenda for Change by Bagong Alyansang Makabayan representing proposed pro-people measures. 

Last year, a four-meter high effigy was unveiled at the People’s SONA protest. The group paraded an effigy of a blood-spattered hybrid military tank with a depiction of Duterte, Uncle Sam, Defense Secretary Delfin Lorenzana, and Armed Forces of the Philippines Chief of Staff General Eduardo Año. The effigy represented the political and economic repression under Duterte’s administration, the domination and control of the US government over Philippine affairs, and the Martial Law declaration in Mindanao. Ugatlahi Artist Collective once again designed and created this work of art. 

This year, another work of art will be showcased  by Ugatlahi to represent the current political situation. You’ll have to see for yourself what Ugatlahi will come up with this year. And of course, the effigy experience won’t be complete if you don’t watch it burn! 

be part of

history

Workers, farmers, and national minorities coming in from different region are expected to join this year’s protest. Lumad students will also be there to share their experience living under military rule. Swapping stories with them is a good start at knowing the real state of the nation. Of course, being one with the struggle is the best support we can offer.

What are you waiting for? G ka na ba manindigan? Bring an umbrella for the rainy day, bring your friends, post photos with the official hashtags, and be part of history. Join the United People’s SONA.

Contact Pat Cierva at 09458148177. Featured image by Jhun Dantes.

The post A United People’s SONA. What’s the difference? appeared first on Manila Today.

Ang pagiging natural na aktibo ni Marlo Baugan, 32, ang isa sa mga nag-udyok sa kanya upang makiisa sa laban para maisulong ang kaunlaran ng mga manggagawa pati na ng bansa.

Si Marlo ay tubong Pangasinan. Panganay siya sa anim na magkakapatid kaya’t isa na rin sa inaasahan na makatulong sa mga pangangailangan ng pamilya. Nakapagtapos siya ng kursong Hotel and Restaurant Management ngunit hindi nagamit sa aktwal na pagtatrabaho ang napag-aralan dahil nahirapan sa pagkuha ng work experience na hinahanap naman sa mga kumpanyang pinag-aplayan.

Naging Sangguniang Kabataan Chairman si Marlo sa kanilang barangay. Aktibo siyang nagpatupad ng mga proyektong pangkabataan. Maging sa mas matataas na sektor ng kanilang barangay ay nakilahok si Marlo.

Nang matapos ang termino ay doon na siya napadpad sa Maynila taong 2013 upang subukang mag-apply ng trabaho sa mga pribadong kumpanya. Isang production staff sa Green Cross Incorporated ang unang naging trabaho ni Marlo.

“Maayos naman ang naging karanasan ko kahit kontraktwal lang din,” sabi niya. Naengganyo siya sa mas mataas na minimum wage sa Maynila kumpara sa probinsya kaya’t nagtuloy-tuloy siya sa trabaho.

Pagkatapos ng sampung buwang kontrata ay nagpatuloy siya sa Jollibee Foods Corporation. Nagtrabaho siya bilang isang multi-tasker na may flexible functions sa pagawaan sa loob ng siyam na oras kada araw. Naging picker at checker siya ng items na ipinapasok at inilalabas ng warehouse. Maging ang pagpapaandar ng mga makinarya ay naging parte na rin ng kanyang trabaho.

Aniya,

Natutugunan naman ang dagdag na sahod sa overtime ngunit napakababa nito na halos umaabot lang ng kinse pesos samantalang milyones ang tubo ng mga kapitalista.

Halos apat na taon nang nagtatrabaho si Marlo sa JFC kaya’t laking gulat niya nang mabalitaan ang nangyaring tanggalan ng mga manggagawa sa kumpanya. Kwento niya, magkakaroon daw dapat ng meeting para sa pangakalahatang manggagawa at empleyado ngunit hindi ito nangyari. Ani Marlo, naganap daw ang tanggalan nang walang pa-abiso isang gabi bago ang sinasabing pagpupulong para sa lahat ng manggagawa.

“Nadismaya kami at nagulat sa hindi pagsunod sa tamang proseso. Nag-usap kami ng mga kasamahan ko at bumuo ng isang samahan ng manggagawa sa JFC para tutulan at maibasura ang kontraktwalisasyon,” pahayag ni Marlo.

Dagdag pa niya,

Jollibee ang isa sa may pinaka-maraming nilabag sa compliance order ng DOLE.

Sa katunayan nga, ang Jollibee Foods Corporation ang nangunguna sa listahan ng Department of Labor and Employment na nagsasagawa ng labor-only contracting.

Ang labor-only contracting o ay tumutukoy sa pagkuha ng isang kumpanya ng isang contracting agency upang makapagsuplay ng manpower o mga manggagawa sa kumpanyang iyon. Ipinagbabawal sa Labor Code at sa DOLE D.O. 174 ang ganitong iskema ng pagkuha ng lakas-paggawa. Nilusutan ng mga kumpanya tulad ng Jollibee ang batas sa pamamagitan ng pagbasura ng kontrata ng ahensya noong ibinaba na ng DOLE ang kautusang iregularisa ang mga manggagawa ng Jollibee.

Sa apat na taon na pagtatrabaho, ang hinaing ni Marlo sa kabila ng pagtatapos ng kontrata sa ahensya ay ma-absorb at tuluyan na siyang ma-regular at ang mga kapwa manggagawa sa kumpanya.

Mariin niyang sinabi,

Hindi na kinakailangan pa ng agency, dapat sila na mismo ang direktag mag-hire dahil wala naman ‘yung kwenta dahil puro naman ‘yun mga pahirap, hindi tamang pagbayad at hindi sapat na benepisyo.

Kwento ni Marlo, sa loob daw ng pagawaan ay mistulang impyerno sa sobrang init. Hindi rin kanais-nais ang mga paglabag ng kumpanya sa mga karapatan lalo na sa health and safety ng mga manggagawa. Nagkakaroon lang daw ng inspeksyon sa loob kapag may aksidente at hindi na magandang nangyayari sa mga empleyado doon at pagkatapos ay hindi naman natutugunan ng tamang aksyon.

Naniniwala si Marlo na ang mga manggagawa ang siyang nagtataguyod at nagpapaunlad sa isang bansa, at kung walang mga manggagawa, lalong babagsak ang ekonomiya.

Kaya’t ang panawagan niya kay Pangulong Duterte,

Sana naman tugunan ng pansin hindi lang ang mga manggagawa. ‘Yung mga pagbabago na kanyang sinasabi ay dapat baguhin na, huwag nang patagalin pa.

Walang katiyakan sa kung ano ang kahihinatnan ng laban ng mga manggagawa kontra kontraktwalisasyon ngunit isa lang ang hinahangad ng mga mata ni Marlo—pagbabago.

Si Ka Marlo na kumakanta ng ‘Imagine’ ni John Lennon sa Kampuhan Kontra-Kontraktwalisasyon sa Mendiola. 

The post #KampuhanKontraKontraktwalisasyon: Marlo appeared first on Manila Today.

Maraming mga manggagawa ang nahihikayat na sumali sa mga samahang paggawa o unyon dahil sa iba’t ibang kadahilanan. Ang iba ay para labanan ang hindi pantay at hindi makatarungang pagtrato ng kanilang mga kumpanya sa mga manggagawa; mababang pasahod; ‘di ligtas na kundisyon ng paggawa, kontraktwalisasyon; biglaang pagtanggal sa mga manggagawa; at/o para igiit ang mga benepisyo at magkaroon ng katiyakan sa karapatan at kagalingan.

Si Ka Alfred, 33 ay manggagawa ng Jollibee Foods Corporation sa isang warehouse sa Parañaque. Apat na taon na siyang nagtatrabaho rito. Siya ang in-charge sa pagpapalit ng machines at pag-operate ng mga mabibigat na makinarya. Bago siya magtrabaho sa JFC, naging manggagawa muna siya ng Bench sa loob ng limang buwan.

Ang trabaho niya sa JFC ay mula alas-sais nang umaga hanggang alas-sais nang gabi sa loob ng anim na araw.  Sa isang buwan, 360 oras ang iginugugol niya para sa kumpanya, ngunit P11,000 lamang ang sinasahod niya. Dalawa lang raw kasi sila sa pusisyon ng kapalitan niya, kaya shifting ang schedule nila.

Sa Bicutan siya tumutuloy kasama ang isa niyang kapatid kaya sa tuwing wala siyang pasok, nagmomotor siya pauwi ng Calamba, Laguna para bisitahin ang kanyang unica hija at iba pang mga kapatid.

Bago pa lang si Ka Alfred sa Samahang Manggagawa sa Jollibee Foods Corporation (SM-JFC), nahikayat siya ng isang kasamahan at kaibigan na manggagawa rin ng Jollibee Foods Corporation at ito ang unang beses niya sa kampuhan.

Ayon kay Ka Alfred, nasa 80 silang mga manggagawa ng JFC Parañaque ang nakiisa sa Mendiola para sa kampuhan ng mga manggagawa.

Para sa kanya, ang pagsali sa samahan ay pakikiisa sa mga kasama at paglaban sa kanyang mga karapatan bilang isang manggagawa.

Kapag kontraktwal ang mga manggagawa sa isang pagawaan, ibig sabihin nito ay wala silang security of tenure o kasiguraduhan sa paggawa. Maaari silang matanggal sa isang takdang panahon o kapag ginusto ng kumpanya. Kaya ang palayaw ng mga manggagawa sa kontraktwalisasyon ay ‘555’, dahil tigli-limang buwan lamang madalas ang tagal ng kanilang kontrata bago ito ma-renew o hindi.

Madalas ring walang benepisyo ang mga kontraktwal, tulad ng Philhealth, Social Security System, at Pag-ibig benefits. Kung meron man, nalalaman na lang nilang hindi pala ito maayos na nahuhulugan gayong nababawasan naman ang kanilang sahod. Marami rin sa kanila ang bumibili pa ng kanilang sariling safety gear kasi hindi ito ibinibigay ng kumpanya nang libre.

Wala ring karapatan ang mga manggagawang mag-unyon, kaya kadalasan ay samahan ang itinatayo nila upang igiit pa rin ang kanilang mga karapatan sa paggawa.

Mahaba na ang laban ng mga manggagawa tungo sa seguridad sa trabaho, ngunit nalulusutan ng mga kumpanya ang mga batas, tulad ng pagbasura ng JFC ng kontrata ng contracting agency ng Jollibee nang ibinaba ng Department of Labor and Employment ang utos na gawin silang regular. Gayunpaman, ang mismong batas rin ang nagpapahintulot ng kontraktwalisasyon. Isinemento ng Herrera Law ang kontraktwal na paggawa. Sinundan naman ito ng Wage Rationalization Act o pagtayo ng regional wage boards; mas mababa ang sahod ng mga manggagawa sa ibang rehiyon gayong hindi nagkakalayo ang presyo ng mga bilihin. Sa inilabas na D.O. 174 at E.O. 51 ng DOLE, ipinagbabawal ang labor-only contracting ngunit tinitignan ito ng mga manggagawa bilang pekeng pagbasura ng kontraktwalisasyon.

Ayon sa mga opisyales ng SM-JFC, pagkatapos ng kampuhan sa Mendiola ay muli silang magtatayo ng kampuhan sa harap ng main commissary ng JFC sa Parañaque. Para kay Ka Alfred at mga manggagawa ng Jollibee, tuloy-tuloy ang kanilang laban hanggang sa tagumpay.

The post #KampuhanKontraKontraktwalisasyon: Si Ka Alfred at ang samahan appeared first on Manila Today.

To lead and inspire Filipinos to create a better tomorrow.

Ito ang vision umano ng Philippine Long Distance Telephone Corporation (PLDT). Ito ay isang malaking kabalintunaan sapagkat ang kasalukuyang pagtanggi ng PLDT sa regularisasyon ay ang pagsira sa kinabukasan para sa kanilang mga manggagawa.

Noong Hunyo 16, ating nakapanayam si Daisy Ann Pineda, 35 na taong gulang, at isang call center agent na tatlong taon nang nasa ilalim ng SPi CRM na nakadirekta sa PLDT Sampaloc Branch. Siya ay nagtapos ng Bachelor of Science in Elementary Education ngunit napadpad sa industriya ng Business Process Outsourcing (BPO).

Ang kanyang department sa SPi CRM ay sa hotline ng corporate accounts ng PLDT. Doon tumatanggap ai Daisy ng mga tawag mula sa lokal na mga kumpanya tulad ng Smart (prepaid at postpaid), Philippine Airlines, BDO, Paymaya, Cignal, atbp. Siya ay nagtatrabaho mula alas-otso nang umaga hanggang alas-singko nang hapon, mula Lunes hanggang Biyernes.

Kung ating babalikan ang taong 2016, isa sa mga kampanyang bitbit ni Duterte ay ang pagwakas sa kontraktwalisasyon. Sa pamamagitan ng pangangalampag ng mga manggagawa sa buong bansa, ang DOLE ay natulak na magsagawa ng inspection sa mga kumpanya. Dito nila nadiskubre ang labor-only contracting (LOC) na patakaran ng PLDT.

Ang DOLE ay naglabas ng compliance order noong ika-29 ng Mayo 2018 na gawing regular ang mga kontraktwal na manggagawa. Ilang linggo lamang ang nakalipas, ang PLDT ay lumikha ng isang 4-step process na kailangang pagdaanan ng mga manggagawa upang ma-regular. Nakita ito ng DOLE at naglabas ito ng warning sa PLDT. Nag-apela naman rito ang PLDT ngunit ito’y dineklara ng DOLE na expired na, at sinagot ng isang huling clarificatory order na pinagtitibay ng DOLE ang utos nito—na ito ay kailangang sundin nang walang-alinlangan at dagdag na kondisyon.

Ang proseso na inimbento ng PLDT ay ang sumusunod: una, kailangang bumisita sa website ng Jobstreet upang pumailalim sa isang online assessment. Pagkatapos nito ay kailangan rin nilang dumaan sa medical assessment at susundan ng pagpapasa ng iba pang kailangang dokumento. Ngunit naitala ni Daisy na karamihan sa kanilang sumubok nito ay hindi na pumasa sa pangalawang step pa lamang.

“Wala na dapat na ganoong pagkukumplika, sabi ng DOLE”, ani Daisy. Dagdag niya, “Dapat kung ano ang trabaho sa agency ay continuous lamang sa PLDT bilang isang regular [na manggagawa]. As in simpleng lipat lang.”

Sa buong bansa, 39 na ahensya ang apektado ng kontraktwalisasyon ng PLDT at nakaapekto sa mahigit 8,000 manggagawa.

Hanggang sa ngayon, ang kanilang status sa SPi CRM ay floating. Sila rin ay no work, no pay kung kaya’t napakatapang ng kanilang inisyatibang magpiket sa harap mismo ng PLDT Sampaloc branch upang kalampagin ang management at gawin silang ganap na regular.

Ang sinasahod ni Daisy ay P10,500 kada buwan, at nadadagdagan lamang ng P1,000 bilang subsidyo sa bigas. Wala pang asawa si Daisy at silang dalawa na lang ng kanyang ina ang kanyang binubuhay kung kaya’t relatibong mas magaan kumpara sa mga manggagawang may sarili nang pamilya. Ganunpaman, hindi pa rin ito nakasasapat sa kanilang pang-araw-araw na pangangailangan at maliit na lang ang kanyang naitatabi para sa ipon.

Aniya, mas nagpabigat pa sa kanilang sitwasyon ang TRAIN Law ng kasalukuyang administrasyon. Bagamat si Daisy ay exempted sa pagbabayad ng buwis sa sahod, wala na rin halos ang natitira sa kanyang sahod dahil sa sobrang pagtaas ng presyo ng mga bilihin. Bilang isang kontraktwal sa loob ng halos apat na taon, hangad ni Daisy ang tunay na pagbabago tulad ng regularisasyon at pagtaas ng sahod.

Kung kaya’t nakiisa si Daisy sa iba pang mga manggagawa ng PLDT na apektado ng kontraktwalisasyon at ENDO upang kalampagin ang pamahalaan na dinigin ang kanilang mga panawagan. Kasama rin nila ang iba pang mga manggagawa mula sa Jollibee Foods Corporation, Manila Harbour Centre, at Slord Development Corporation (UniPak Sardines) na nagtatag ng kampuhan sa tarangkahan ng Malacanang, sa may Mendiola Peace Arch.

Matindi ang kanilang pagkamuhi sa PLDT Corporation laluna kay Manny V. Pangilinan dahil sa katigasan ng kanilang ulo at hindi pagsunod sa utos ng DOLE. Ika nga ni Daisy, ngayon niya napatunayang mahalaga ang pag-alam ng mga manggagawa sa kanilang mga karapatan dahil kapag sila ay nadehado, kailangan nila itong protektahan at ipaglaban nang sama-sama. Kaya naman isa ito sa kanilang ipapamalas sa gaganaping United People’s SONA sa Hulyo 23.

Higit sa lahat, hinihikayat rin ni Daisy ang mas malawak na hanay ng mga manggagawa na lumahok at makiisa sa laban kontra kontraktwalisasyon dahil kapag mas marami ang lumalaban, mas magiging epektibo ang pagkamit ng inaasam nating lahat na tagumpay.

The post #KampuhanKontraKontraktwalisasyon: Daisy appeared first on Manila Today.

Napakabigat na trabaho kung tutuusin ang ginagawa ng isang 64 taong gulang na si Ka Luis Ormillada. Ngunit kahit sa loob ng 45 taong pagtatrabaho niya sa Harbour Centre ay malakas at masigasig pa rin siya sa pagbabanat ng buto.

Harbour Centre Port Terminal, Inc. ang isa sa mga naglilipat ng mga bakal, bigas at iba pang mabibigat na produkto mula sa iba’t ibang bansa upang tunawin at gawing mga kotse, piyesa at maraming pang iba. Pag-aari ito ni Reghis Romero, Sr.

Si Ka Luis ay isang operator sa nasabing pagawaan at kitang-kita ang bakas ng mga nagdaang panahon sa kanyang mukha’t pangangatawan kung gaano na siya katagal dito.

Katulad ng ibang mga pagawaang naka-welga o manggagawang tinanggal na nakapiket ngayon ay parehas din ng kinahaharap na suliranin nila Ka Luis. Ito ang pabigat na kontraktwalisasyon.

“Sa agency lang kami regular pero sa mismong management ay hindi. Regular lang kami sa papel,” ani Ka Luis.

Aniya, in-absorb naman sila sa trabaho ngunit sa pamamagitan lamang ng papel na wala pang katiyakan. Nag-file din sila ng demanda laban sa iligal nitong ‘labor-only contracting’ na pumapatay sa kabuhayan at produktibidad ng mga katulad ni Ka Luis na manggagawa.

Nauna na silang dineklarang regular ng Department of Labor and Employment (DOLE). Ngunit umapel ang kumpanya kaya’t tumungo na rin ang labanan sa ‘money claim.’ Aabot sa P 99.8 milyon ang babayaran ng management ng Harbour Centre sa mga manggagawa nito sa buong panahong kulang ang pinapasahod sa mga ito at kulang-kulang ang mga benepisyo samantalang ‘necessary and desirable’ ang kanilang trabaho sa kumpanya.

Nagkaroon na rin ng mga diyalogo sa pagitan nilang mga manggagawa at ng management ng Harbour Centre, ngunit limitado lamang ang naaabot sapagkat hinahaluan ito ng pagbabanta sa mga manggagawa.

“Wala kaming kasiguraduhan habang nagtatrabaho. Mayroon na akong kasamahan na namatay diyan, kapag nagkakasakit eh binibigyan lang ng 500mg na gamot na tabletas,” wika ni Ka Luis.

Umaabot ng P 800 kada 12 oras ang kanilang sinasahod. Pero bukod dito ay inoobliga din sila ng management na dumaan ang pera nila sa iligal na pautang na “5-6” na pakana rin ng agency na tingin nila’y pagmamay-ari rin ng kumpanya. Ito ay dahil kulang at matagal bago nila makuha ang sahod kaya napipilitan silang mangutang. At kahit labag sa kanilang kalooban ay kumakagat na lang din sila dito.

Dagdag din ni Ka Luis, tumatanggap man sila ng mga benepisyo, ngunit kulang-kulang naman.

Agosto 2016 ay itinayo ang kanilang unyon na Samahan ng mga Manggagawa ng Harbor Centre at Bise Presidente dito si Ka Luis. Malaking bagay ito para sa kanila sapagkat naipaglalaban nila ang kanilang mga karapatan bilang mga manggagawa. Aniya ay mula noon ay isinantabi na niya ang kanyang sariling interes sapagkat hindi lang ito laban niya, kundi laban nilang manggagawa sa Harbour Centre, at ito ay malaking usapin din ng kanilang hanapbuhay.

“Lima ang anak ko, dahil sa trabaho ko na ‘yan ay nabuhay ko sila,”sabi ni Ka Luis

Kung tutuusin, ang hanapbuhay niya na ito ay ang dahilan kung  bakit patuloy niyang nabubuhay at nairaraos ang kaniyang pamilya. Ngunit sa kabilang banda, ito rin ang unti-unting pumapatay sa kanilang mga manggagawa, pinalalala pa ang kanilang paghihirap ng kontraktwalisasyon.

“Kailangang ibasura iyang kontraktwalisasyon na nagpapahirap sa mga manggagawa. Kapag hindi kami naregular, ito ang magpapatalsik sa kanya [Duterte],” ani Ka Luis.

At nang tinanong ko si Ka Luis kung bakit siya sasama sa darating na pagkilos ng mamamyan sa ikatlong State of the Nation Address (SONA) ni Pangulong Rodrigo Duterte ay simple lang naman ang kanyang naging tugon.

“Gusto kong lumaya ang bayan.”

The post #KampuhanKontraKontraktwalisasyon | Ka Luis, 45 taong kontraktwal sa Harbour Centre appeared first on Manila Today.

Sa taong 1997, nagsimula ang ngayo’y 48 anyos na si Eduardo Gado bilang regular na welder sa planta ng Toyota. Hindi siya nakatanggap ng sapat na sahod at benepisyo at natanggal noong 2001. Kinikilala siya sa palayaw na “Dong.” Ibinahagi rin niya na miyembro siya ng Toyota Philippine Motors Association (TPMA).

Itinayo ang unyon noong 1990 sa Bicutan, sampung taon ang pagitan matapos itayo ang kumpanya ng Toyota sa Pilipinas. Ngunit nagkaroon din ng planta sa Santa Rosa, na ayon kay Dong ay mas high-tech at malawak kung ikukumpara sa unang planta.

Tatlong yugto ng pamumuno ng unyon ang dinanas ng mga miyembro. Ang una nilang presidente ay nabayaran kung kaya’t hindi naging malakas ang pamamalakad. Ang ikalawa’y nagkaroon ng teknikal na problema’t dinaan sa legal ng kumpanya. At ikatlo’y ang kasalukuyang tuwid na namumuno sa unyon ng mga manggagawa sa Toyota. Ayon kay Dong maayos ang naging pamamalakad at mas lumakas ang unyon.

Layunin ng TPMA ang magbahagi ng pag-aaral sa kasaysayan ng lipunan at karapatan upang magkaroon ng sapat na kaalaman ang mga manggagawa’t hindi umiral sa kanila ang pamamanipula’t pananamantala ng kanilang pinagsisilbihan.

Napagtagumpayan ng unyon ang pagpapatupad ng CBA o Collective Bargaining Agreement at sa pamamagitan ng pag-file ng petisyon at pagwewelga kung saan naibigay ang karagdagang sahod sa inilaan na lakas paggawa. Itinatayang ₱16,000 lamang ang sahod ng mga manggagawa sa Toyota kada buwan ngunit nang naipatupad ang CBA ay naging ₱40,000 na ang kada-buwan nilang sahod.

Subalit naging sakripsyo rin ito sa iilang miyembro ng unyon dahil sa pagkakatanggal nila sa trabaho. Ang bilang ng mga miyembro ay nasa 800—halos 500 ang tinanggal at 233 na lang ang natitirang aktibong kasapi at may matibay na naninindigan na handang ilaban ang karapatan ng mga manggagawa hanggang sa kasalukuyan.

“Ang Toyota dahil isa siya sa pinakamalaking negosyo dito sa bansa ganoon siya kalakas sa gobyerno. Bakit? Noong mag-CBA na kami, imbes na harapin yung manggagawa, tinanggal, para makaiwas siya doon sa obligasyon. Kasi diba pag nag-CBA, diba may pagkakataon na tataas yung sahod ng manggagawa kasi iyon ang ipaglalaban namin. Kaso ayaw ng mga malalaking negosyante kasi ang katanggian nila, swapang sila eh. Gusto nila tubo lang ng tubo, kita ng kita, at ang tingin nila sa mga maggagawa gastos lang,” kwento ni Dong.

Tumagal ang mga pioneer na illegal na tinanggal sa kompanya ng Toyota ng 17 taon. Ang iba’y mula pa sa Timog Katagalugan. Ayon pa kay Dong inaabutan na lamang sila ng pera upang hindi na bumalik pa, sapagkat kung mananatili sila ay mas lalakas ang pwersa ng unyon sa loob ng pabrika at hihina ang pananamantala ng mga namamahala sa kumpanya.

Nang mawalan ng trabaho si Dong nagsimula siyang pumasok sa konstruksyon, pagiging drayber, karpintero, at latero. Naging paextra-extra na lang at hindi na nakapasok sa permanenteng trabaho sapagkat kinasuhan sila ng mga criminal na kaso, isang paraan upang sumuko sa laban at dahil sa nangyari ay may ban na sila sa NBI. Hindi na pupwede mag-abroad at kakailanganing magtiyaga na lang sa kung ano ang mapapasukan sa bansa.

“Kapag nagtrabaho ka kasi sa loob para kang robot, ‘pag pumatak yung oras wala ng tigil ‘yan. ‘Pag tumunog ulit ‘yon, doon ka lang titigil, kasi machine yung susundan mo eh. ‘Pag naiwan ka ng machine, ‘di titigil yun, ‘di ka hihintayin non, machine eh, hahabulin mo. At ‘pag di mo nahabol, titigil iyon, wawangwang na iyon. Kaya parang robot ka roon, kalkulado lahat ng galaw mo,” paglalahad ni Dong sa karanasan niya sa loob ng pabrika.

Madalas pa’y sumusobra sila sa oras sa trabaho, subalit minsan lang makatanggap ng overtime pay.

Sa kabila ng pagmamalabis na naranasan, nakuha pa rin na maging positibo ni Dong.

“Nagtrabaho tayo, natanggal, tuloy ang laban natin at tuloy rin ang laban para sa mga kapwa natin manggagawa. Tumutulong tayo para magtulungan at sa ganoon ay tulungan din tayo, give and take. Hindi lang manggagawa pati mga sector pag may laban sama tayo dahil pare-pareho ang problema natin, tulungan,” aniya.

“Bakit tayo kailangan magtulungan? Kasi pinagtutulungan tayo,” sambit niya.

Nag-iwan ng maganda at mapagpamulat na kataga si Dong bago matapos ang panayam: Ang laban ng mga manggagawa bilang hukbong mapagpalaya ay ang laban ng lahat ng sektor sa masa.

The post #KampuhanKontraKontraktwalisasyon | Dong at ang 17 taong paglaban ng mga tinanggal na manggagawa ng Toyota appeared first on Manila Today.

‘Bida ang saya’, ito ang tagline ng nangungunang fastfood chain sa bansa, ang Jollibee Foods Corporation o Jollibee. Ngunit sa nararanasan ng mga manggagawa nito sa ilalim ng kontraktwalisasyon ay tila mailap hanapin ang saya sa kanilang pagtatrabaho.

Isa ang 31 taong gulang na si Bryan Formanes na iligal na tinanggal ng management ng Jollibee. Nawalan siya ng trabaho matapos tanggalin ng Jollibee ang kanyang manpower agency sa commissary at warehouse nito sa Parañaque ilang araw bago mag-expire ang kontrata ng agency sa Jollibee. Ito rin ay nangyari ilang buwan matapos maglabas ang Department of Labor and Employment (DOLE) ng compliance order na gawing regular ang mga service crew ng Jollibee sa kanyang mga fastfood store.

Nagtatrabaho bilang RQI o Request from Quality Inspection sa loob ng apat na taon si Bryan sa nasabing pagawaan.

Kwento ni Bryan, rest day niya noon nang nag-chat siya ng isa niyang kasamahan na “Pre, punta ka dito.” At doon ay sapilitan silang pinapirma sa isang papeles na nagsasaad na ipupull-out na sila at wala na silang anumang kaugnayan sa Jollibee. Aniya ay management at agency nila ang pwersahang nagpapapirma sa kanila.

Nangyari ang nasabing tanggalan noong June 17, 12 ng hatinggabi.

“Yung management, ‘di kami hinaharap. ‘Pag ‘di kasi kami pumirma dun sa papeles, pinapagwardiyahan kami,” ani Bryan.

Ayon pa kay Bryan ay ‘di rin sila nakakatanggap ng mga benepisyo, nakakakuha lang sila ng 300 na gift check na pampalubag loob kada taon tuwing Pasko.

Sa kasalukuyan ay mayroong 25 na mga manggagawa ng Jollibee ang nagkakampuhan ngayon sa Mendiola upang patuloy na kalampagin ang estado hinggil sa kanilang kalagayan at upang iregularisa silang mga manggagawa. Galing na sila sa kanilang kampuhan sa labas ng warehouse na nakatayo sa loob ng 17 araw at lumipat sila sa Kampuhan Kontra Kontraktwalisasyon sa Mendiola noong Hulyo 18.

Dahil sa Pas Logistics na bagong pasok na agency ay tinanggal sila at nagpasok ng bagong mga trabahador sa Jollibee.

“Sabi na ng DOLE ay iregular kami kaso ayaw ng Jollibee. Matigas ang ulo, umiiwas sa mga manggagawa,” wika ni Bryan.

Dagdag pa niya ay sa loob ng dalawang taong pamumuno ni Pangulong Rodrigo Duterte ay walang pagbabago sa kalagayan ng mga manggagawa. Kung kaya’t makikiisa siya sa darating na pagkilos sa ikatlong State of the Nation Address (SONA) ni Duterte upang marinig ang kanilang mga hinaing at maikwento kung bakit sila tinanggal.

The post #KampuhanKontraKontraktwalisasyon | Bryan, kontraktwal na tinanggal sa Jollibee appeared first on Manila Today.

The post Libu-libo ang mawawalan ng bahay sa NLEX Segment 8.2 appeared first on Manila Today.